I wojna światowa, po początkowych, gwałtownych starciach fazy manewrowej, przeszła na Zachodzie w stan wyczerpującej wojny pozycyjnej. Żadna ze stron wielkiego konfliktu nie była w stanie zdobyć przewagi nad okopanym, chroniącym się za polami zasieków i pasem zrytej artylerią ziemi niczyjej przeciwnikiem. Próby przełamania kończyły się rzeziami na niespotykana dotąd skalę – ofensywa nad Sommą (1916 r.) została okupiona życiem 600 tys. żołnierzy Ententy (400 tys. Brytyjczyków i 200 tys. Francuzów), pod Verdun (1916 r.) życie straciło ponad 360 tys. Francuzów, w bitwie o Passchendaele (czerwiec – listopad 1917) zginęło niemal 250 tys. Brytyjczyków. Armie sprzymierzonych nie mogły pozwolić sobie na takie straty, jednak ówczesna technika wojskowa i metoda walki o każdy kilometr terytorium nie dawała nadziei na przezwyciężenie impasu.
W sukurs wojskowym miała przyjść nowa broń, stworzona specjalnie do pokonywania umocnionych linii obrony – opancerzony i uzbrojony pojazd na gąsienicach, który na skutek pewnego zabawnego zbiegu okoliczności został ochrzczony jako „Tank”.
Prace nad konstrukcją opancerzonego pojazdu rozpoczęto od powołania przez Pierwszego Lorda Admiralicji Winstona Churchilla komisji, złożonej z wojskowych i inżynierów (Landships Committee), mających opracować maszynę zdolną do pokonywania okopów. Brytyjska marynarka, jako broń wybitnie techniczna bardziej skłonna do wdrażania innowacji, miała już pewne doświadczenia z pojazdami opancerzonymi (w skład jej sił lądowych wchodził Dywizjon Samochodów Pancernych, z pojazdami marki Rolls-Royce).
Komitet rozpoczął swoje działanie w lutym 1915 roku. Pierwsze, niezwykle oryginalne, czasem dziwaczne konstrukcje (złączone w tandem traktory rolnicze, maszyny kroczące, gąsienicowe jednoślady) okazały się kompletnie nieprzydatne.