Artykuł ukazał się w „Ja My Oni” tom 21. „Wszystko o miłości”. Poradnik dostępny w Polityce Cyfrowej i w naszym sklepie internetowym.
***
Pokochać bez wzajemności. Niefortunnie wybrać obiekt westchnień. Długo szukać swojej drugiej połowy. To ludziom zdarza się często. Psychoanalityk Adam Philips w książce „Missing Out: In Praise of the Unlived Life” (w swobodnym przekładzie: „To, czego nie ma: Pochwała życia nieprzeżytego”) powiada wręcz, że każda historia miłosna bez wyjątku jest zarazem historią frustracji. Zakochując się – tłumaczy – doświadczamy bowiem bardzo wielu mieszanych uczuć. Na przykład chronicznej, nieracjonalnej tęsknoty. Dzieje się tak przynajmniej na pierwszych etapach zauroczenia, obustronnej niepewności i niewiedzy, dokąd sprawy właściwie zmierzają. Bo bywa przecież, że donikąd.
Bliskość buduje się z czasem. Jak mówi prof. Bogdan Wojciszke, dopiero podczas romantycznych początków, po etapie zakochania, ludzie zaczynają opowiadać o sobie, a więc poznawać się lepiej. Ale może da się to jakoś przyspieszyć? Takie pytanie postawił sobie zespół psychologa Arthura Arona ze State University of New York at Stony Brook, specjalisty od intymności i bliskich relacji między ludźmi. Więzi te wymagają – jak się na ogół słusznie uważa – obustronnych wysiłków, jednakowego wkładu, pewnej wspólnoty doświadczeń, otwartości i czasu właśnie. Aron usiłował zaś sprawdzić, czy da się ten proces odtworzyć w warunkach eksperymentalnych i nieco mu dopomóc.