Według kuratora Pawła Leszkowicza celem wystawy jest „wydobycie homoerotycznych wyobrażeń w sztuce spod ich represyjnego heteronormatywnego filtra i tabu”. A mówiąc prościej: chodzi o pokazanie, że historia sztuki pełna jest homoseksualnych odniesień, symboli, które przez wieki pozostawały zakamuflowane, a dzisiaj powinniśmy je odsłonić.
Sztuka homoerotyczna, czyli jaka? Tworzona przez gejów i lesbijki? Do pewnego stopnia tak, choć ów trop może okazać się mylący, ponieważ malowali oni również niewinne pejzaże, pozbawione jakiejkolwiek symboliki martwe natury, o abstrakcjach nie wspominając. Zaskakująco wielu artystów gejów potrafiło skutecznie oddzielać seks od blejtramu, co sprawia, że na bohaterów tej wystawy absolutnie się nie nadają. We współczesnej sztuce pojawiali się oczywiście wybitni twórcy, którzy nie kryli swojej homoseksualnej orientacji seksualnej, zaś echa owych preferencji, raz silniejsze, raz słabsze, widać w ich dziełach. Tak było na przykład z Andym Warholem (m.in. słynny film „Blowjob”), Francisem Baconem, Robertem Hockneyem czy parą Gilbert&George. Ale sprawa się komplikuje, gdy zagłębimy się w przeszłość. Pozostają nam bowiem jedynie mniej lub bardziej prawdopodobne przypuszczenia co do tego, przy kim rano lubili się budzić Michał Anioł czy Caravaggio.
Słusznie więc kurator wystawy zrezygnował z nadmiernego grzebania w życiorysach twórców i z wątpliwego doszukiwania się homoerotycznych treści tam, gdzie wcale ich być nie musi. Praktycznie jedynym ustępstwem od tej reguły jest sekcja wystawy nazwana „Archiwalia”, a gromadząca plakaty do filmów i sztuk teatralnych autorstwa zadeklarowanych gejów, takich jak Genet czy Visconti, oraz dzieł opowiadających o życiu słynnych gejów.