To był rok politycznych i środowiskowych sporów. Zaczęło się jeszcze zimą 2009 r. wystąpieniami wygłaszanymi podczas alternatywnych wobec siebie zjazdów środowisk teatralnych: zorganizowanego przez Stowarzyszenie Dyrektorów Teatrów Forum Polskiego Teatru i zwołanego przez twórców z roczników 1970 i 80 Forum Obywatelskiego Teatru Współczesnego. Podczas obrad ujawniały się podziały branżowe (m.in. na tle masowych występów etatowych aktorów teatralnych w serialach) i pokoleniowe. Wszystko to było jedynie preludium do walki o kształt nowej ustawy mającej zreformować polski teatr. Kto żyw, zwoływał kongresy i fora, zakładał organizacje, brał udział w prasowych dyskusjach, słał polemiki, podpisywał listy poparcia albo oburzenia.
Wiosna przyniosła pośladkowy performance Joanny Szczepkowskiej. Goła pupa aktorki, zaprezentowana podczas premierowego pokazu „Persony. Ciało Simone” w reż. Krystiana Lupy w warszawskim Teatrze Dramatycznym, zaskoczyła na równi reżysera, występujących w spektaklu aktorów oraz widzów. Jako że aktorka plątała się w wyjaśnieniach, wkrótce media zalała kolejna fala spekulacji, debat i dyskusji, wyrazów poparcia albo oburzenia.
Jeszcze nie ucichła sprawa Szczepkowskiej, a już pojawił się kolejny powód do prasowych bojów. Zamknięcie teatrów oraz odwołanie tegorocznej edycji Warszawskich Spotkań Teatralnych – najważniejszej polskiej imprezy teatralnej – będące skutkiem ogłoszonej po katastrofie smoleńskiej żałoby narodowej, zaowocowało polemikami prasowymi na temat roli teatru w życiu społecznym oraz postrzegania teatru przez polityków.