Uśmiech do losu
O ludzkiej egzystencji ostatnia rozmowa z prof. Aliną Brodzką-Wald
<<<Przedstawiamy ostatni wywiad z Panią Profesor, która zmarła 19 marca 2011 r. Rozmowa została opublikowana w nr 46/10>>>
Ewa Wilk: – Skąd w pani ta niezmącona przychylność do świata? Gotowość do przejścia z całym światem na ty?
Alina Brodzka-Wald: – Bo ja się uważam za dziecko szczęścia. Ha, staruszkę szczęścia w tej chwili. Lubię ludzi, lubię żyć, lubię się uśmiechać. Uśmiech to jest moja pierwsza czynność poranna. Staram się nie budzić z obrzydzeniem.
Do czego jest ten pierwszy uśmiech?
Do dnia, do ludzi. Po prostu buntuję się przeciwko temu, żeby traktować życie jako egzystencjalny dramat. Poza tragicznymi ostatecznościami. A tu akurat mam skalę porównawczą. Myślę, że jesteśmy mistrzami w obrzydzaniu sobie życia. Więc ja w życiu przyjacielskim, życiu między znajomymi, a nawet między nieznajomymi, się uśmiecham. To nie jest żadna ideologia, to jest wrodzone.
I tragiczne ostateczności wrodzonego uśmiechu nie gaszą?
Jeżeli się ocaleje spod bomb, to potem wydaje się człowiekowi, że każdy dzień jest podarowany. Z całej naszej kamienicy we wrześniu 1939 r. ocalała jedna mała piwniczka, 14 osób. Moje życie składało się z wielu okoliczności, w których dane mi było ocaleć. W końcu rodzi się w człowieku poczucie wdzięczności, że jest życie, że jest dziś.
Kocha pani ludzi, a nie książki? Cztery pokoje w książkach, przedpokój też, i tapczany, biurka, stoliki do kawy. Życie ma pani wypełnione książkami.
Łagodnie powiedziane. Dom jest zagracony książkami, co próbuję ratować przez kwiaty, ale ich prawie nie widać. Kiedy masz książki do czytania i coś zielonego, na co możesz popatrzeć, traktowanie życia w kategoriach tragedii jest nieuprawnione.