Nandrolon: środek najłatwiej wykrywalny. Dlaczego stosowali go polscy sztangiści?
Stosowanie dopingu jest praktyką naganną, która przeczy najpiękniejszym ideom sportu. Wydarzenia ostatnich miesięcy pokazują jednak, że stosowanie substancji zakazanych jest tyleż smutne, co powszechne.
Kiedy przyłapano na dopingu Lanca Armstronga, padł mit o „czystym” kolarstwie, a późniejsze afery dopingowe postawiły pod znakiem zapytania niemal każdą inną dziedzinę sportu. Tamte przypadki pokazywały doping jako praktykę koronkową, w którą zaangażowane są całe sztaby ludzi nieustannie pracujących na to, aby być krok przed Światową Agencją Antydopingową.
Pozostaje więc zadać pytanie, jak to możliwe, że topowi polscy sportowcy zostali przyłapani na używaniu jednej z najłatwiej wykrywalnych substancji dopingowych?
Nandrolon jest sterydem anabolicznym, podawanym pacjentom cierpiącym po rozległych operacjach, złamaniach, oparzeniach czy urazach wielu narządów. Stosuje się go w celu przyspieszenia przemiany białkowej mięśni, zwiększenia apetytu, pobudzenia procesu tworzenia krwi oraz zrastania się kości.
U stosujących go pacjentów dochodzi do szybszej regeneracji uszkodzonych części ciała, co jest szczególnie cenne w przypadku najbardziej cierpiących. Ale jeżeli nandrolon przyjmie osoba zdrowa, dojdzie do zwiększenia odporności, wytrzymałości oraz siły mięśni. Właśnie przez wzgląd na takie właściwości środek zaczął być stosowany przez sportowców, którzy chcieli chemicznie poprawić wyniki swoich treningów.
„Zachwyt” nad działaniem nandrolonu miał miejsce całe lata temu. Środek został uznany za zakazany w sporcie już w latach 60. ubiegłego wieku. Bez wątpienia afer z nandrolonem w tle było od tego czasu sporo. Na jego używaniu zostali przyłapani m.in. Daniel Plaza (hiszpański lekkoatleta i mistrz olimpijski z Barcelony w 1992 r.