Kultura na agresję
Agresję mamy w genach, ale dzięki cywilizacji jesteśmy łagodniejsi niż nasi przodkowie
Skłonność do przemocy mamy w genach, tylko kultura i penalizacja morderczych skłonności wobec pobratymców sprawia, że jesteśmy łagodniejsi od innych naczelnych.
W naturze przemoc wewnątrzgatunkowa jest wszechobecna. Szczególnie żyjące w stadach ssaki są agresywne wobec pobratymców. Walki o terytoria i samice, a nawet kanibalizm czy mordowanie potomków, to zjawiska powszechne w naturze. Człowiek też nie jest wzorem łagodności, jeśli spojrzymy na liczbę wojen domowych, jakie prowadził, czy zabójstw, jakich się dopuścił, by objąć władzę.
Długo panowało wyobrażenie o „złotym wieku” – dawnych czasach szczęśliwości i raju na ziemi, kiedy to „szlachetny dzikus” (człowiek prehistoryczny) żył w zgodzie z naturą. Pojawiła się teoria o istnieniu bezkrwawych rządów kobiet (matriarchatu) czy nastawionych pokojowo cywilizacjach (np. w Dolinie Indusu lub na Krecie). Piękna wizja padła, bo jak wykazały badania, społeczeństwa nieznające żadnej przemocy nie istniały, a natura na pewno nie jest łagodna i współczująca, co oznacza, że agresja wobec pobratymców wpisana jest w nasze DNA i dzieje. Nieprzypadkowo mord pojawia się we wszystkich religiach świata (w Biblii pierwszym zbrodniarzem jest Kain – bratobójca).
Niby do największych masakr ludzkości doszło w XX w., mimo to statystyki dowodzą, że człowiek robi się coraz łagodniejszy. Wszystko za sprawą kultury, coraz ostrzejszych przepisów prawnych penalizujących zbrodnię przeciwko innym ludziom oraz instytucji chroniących słabszych. Jako pierwszy forsował tę myśl w XVII w. filozof Thomas Hobbes, ostatnio powoływał się na nią amerykański psycholog Steven Pinker, a teraz hiszpańscy potwierdzili to kolejnymi badaniami statystycznymi naukowcy z Estación Experimental de Zonas Áridas w Almería (Hiszpania).