Pod koniec października skończył 33 lata i jest reżyserem największej polskiej superprodukcji po 1989 r., „Miasta 44”. Zazdrość budził nie tylko niespotykany budżet filmu (25 mln zł). Także udział hollywoodzkich specjalistów od efektów specjalnych, rozmach rozpisanego na osiem lat przedsięwzięcia. Za kontrowersyjną uznano transową formę dzieła, ukazującą powstańczą masakrę w wersji pop, prosty scenariusz, antywojenne przesłanie, historyczne nieścisłości i przedpremierowy pokaz na Stadionie Narodowym – słowem prawie wszystko. Na festiwalu w Gdyni jurorzy zlekceważyli „Miasto 44”, za to publiczność doceniła wysiłki twórców. Do tej pory dzieje tragicznej miłości Biedronki, Kamy i Stefana w scenerii mordowanej Warszawy obejrzały prawie 2 mln Polaków.
Nakręcony cztery lata temu pełnometrażowy debiut Jana Komasy, „Sala samobójców”, odniósł spory sukces komercyjny, ale też podzielił widownię. „Jego filmy drażnią, intrygują, wzbudzają ogólnospołeczne dyskusje, co w relacji twórca–odbiorca jest najcenniejsze” – trafnie oceniła Grażyna Torbicka. „Paszport należy mu się za to – precyzuje Bożena Janicka z miesięcznika „Kino” – że stworzył film, za sprawą którego Powstanie Warszawskie trafiło pod strzechy”.
Jan Komasa pochodzi z artystycznej rodziny. Ojciec, Wiesław, znany aktor teatralny, był związany m.in. z zespołem Janusza Wiśniewskiego. Matka, Gina, zajmowała się zawodowo śpiewaniem, obecnie jest producentką muzyczną. Urodził się w Poznaniu, ale liceum kończył już w Warszawie. Po dwóch semestrach rzucił filozofię na UW. Zdał na reżyserię do Łodzi. Szybko dostrzeżono jego talent. Zrealizowana po drugim roku etiuda „Fajnie, że jesteś” została wyróżniona w canneńskim konkursie Cinéfundation (zajęła trzecie miejsce).