Reżyserka teatralna, dramaturżka i kulturoznawczyni, ur. w 1981 r. w Warszawie. Absolwentka MISH na UW i reżyserii w warszawskiej Akademii Teatralnej. Właśnie obroniła doktorat w Instytucie Sztuki PAN, jest kierowniczką artystyczną Teatru im. Bogusławskiego w Kaliszu. Pracuje z dramaturżką Agnieszką Jakimiak, aktorem Piotrem Wawerem jr. i kompozytorem Krzysztofem Kaliskim.
Szczawińską szczególnie interesują mechanizmy działania pamięci i postpamięci, dekonstruuje mity i legendy, tworzone w celu budowy i cementowania wspólnot. „Upominam się o prawdę fragmentu, śladu, resztki, o wyławianie z archiwum pamięci wszystkich tych rzeczy, które zostały zaniedbane” – mówiła w wywiadach. Krytycznie przygląda się także konstrukcji płci. Jej spektakle mają formę esejów, aktorstwo jest ekspresywne, antypsychologiczne i zharmonizowane z ruchem scenicznym. W „Źle ma się kraj” inspirowanym esejem Tony’ego Judta (Teatr Polski w Bydgoszczy) dzisiejszą ślepą wiarę w wolny rynek i konkurencję przeciwstawiała kierującej się myśleniem wspólnotowym powojennej Europie. „Jak być kochaną” z Bałtyckiego Teatru Dramatycznego w Koszalinie było esejem o potrzebie osobistej historii walczącej z chęcią wpisania jej w szerszą, wojenną i heroiczną opowieść.
Krytycy nominujący do Paszportu POLITYKI docenili ostatnie dokonania reżyserki, w których analizuje legendę Konrada Swinarskiego i portret mieszczaństwa w powieściach Małgorzaty Musierowicz. „Za wyjątkowy, spójny i konsekwentny język teatralny niezależny od mód; za »Jeżycjadę« przepisaną na wywrotowy koncert o mieszczańskiej neurozie i wyparciu, za najlepszy spektakl sezonu Swinarski w Starym Teatrze – sceniczny esej »Geniusz w golfie« – pisał w nominacji Witold Mrozek.