Jest filozofem z Krakowa, urodził się w 1976 r. i nie nazywa się wcale Wit Szostak. Używa pseudonimu, żeby rozdzielić pracę nauczyciela akademickiego i twórczość literacką. Pasją Szostaka jest muzyka ludowa. Jeździł po wsiach i uczył się grać oberki na skrzypcach, z tej fascynacji zrodziła się książka „Oberki do końca świata”. Zadebiutował w 1999 r. w „Nowej Fantastyce”. Za opowiadanie „Miasto grobów” otrzymał Nagrodę im. Janusza A. Zajdla. Jest autorem cyklu powieści fantasy o Smoczogórach, uznanie krytyki przyniosła mu tzw. trylogia krakowska, na którą złożyły się „Chochoły” (otrzymał za nie Nagrodę Literacką im. Jerzego Żuławskiego), „Dumanowski” i „Fuga” (nominacja do nagrody Nike). Akcja wszystkich części rozgrywa się w jednej z krakowskich kamienic.
Z każdą kolejną książką Szostak odchodzi coraz dalej od fantastyki. Nominację do Paszportu POLITYKI przyniosła mu powieść „Sto dni bez słońca” (wydawnictwo Powergraph). „Autor ten zrobił doprawdy wiele, żeby zerwać z fantastyką, z którą do niedawna był kojarzony – pisze nominujący Szostaka do Paszportu Dariusz Nowacki. – Po intrygującej »trylogii krakowskiej« podarował nam zabawną i przewrotną powieść akademicką »Sto dni bez słońca«. Rzecz dzieje się wprawdzie na jednej z fikcyjnych wysp należących rzekomo do Irlandii, ale konflikty i charaktery przedstawiają się niepokojąco znajomo”. Na Wyspy Finnegańskie przybywa polski uczony, który przypomina trochę Pnina z powieści Nabokova, a trochę Tristrama Shandy, bohatera klasycznej książki Lawrence’a Sterne’a. Powieść jest nie tylko literackim żartem, parodią uniwersyteckiego światka, ale opowieścią o tym, jaka przepaść dzieli nas od innych ludzi.