Piątek, 8.30 rano. W gmachu berlińskiego Reichstagu rozbrzmiewa dostojny głos dzwonów katedry kolońskiej. Dźwięk odtwarzany z komputera jest sygnałem, że w ekumenicznej izbie modlitwy rozpoczyna się właśnie chrześcijańskie nabożeństwo. Biorą w nim udział posłowie i pracownicy administracji. Jeden z polityków czyta krótki fragment Biblii, później rozlega się religijna pieśń. W latach 60., gdy stolicą RFN było Bonn, na modlitwie regularnie zbierało się ok. 120 parlamentarzystów. Dziś w Berlinie jest ich dziesięcioro, choć bywają dni, że zbiera się nawet 15 osób.
Niemcami rządzą dziś partie chadeckie. Trzon koalicji rządowej tworzą Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (CDU) kanclerz Angeli Merkel i siostrzana bawarska Unia Chrześcijańsko-Społeczna (CSU). Mimo to polityka niemieckich władz jest obecnie równie odległa od nauki Kościołów, co za rządów socjaldemokraty Gerharda Schrödera. Poirytowany tym kard. Joachim Meisner, arcybiskup Kolonii, chciał nawet, by CDU usunęła ze swojej nazwy „C”, bo – jak tłumaczył – nie jest już partią chrześcijańską. „CDU i CSU powołują się co prawda na swoje chrześcijańskie tradycje, ale w codziennej polityce odgrywa to rolę tylko wtedy, kiedy wydaje się korzystne” – komentuje dziennik „Süddeutsche Zeitung”. Jeśli w danej sprawie większość Niemców jest innego zdania niż Kościół, chadeckie partie nie liczą się ze zdaniem duchowieństwa.
Joachim Rogosch, dziennikarz z dyplomem katolickiego teologa, w 1999 r. wydał książkę „Na ile chrześcijańska jest CDU?”. Po 14 latach jeszcze trudniej odpowiedzieć mu na tak postawione pytanie.