Jeden z duchownych z otoczenia papieża wyraził gorzką opinię, że przyczyną niekontrolowanego entuzjazmu jest – jak to ujął – swoiste niewyrobienie Polaków. Nie robią na nich wrażenia mocne słowa papieża, potępiającego na przykład krwawy zamach w Izraelu, przede wszystkim dlatego, że nie wiedzą, o czym jest mowa. Popisują się natomiast śpiewami i okrzykami ćwiczonymi w drodze do Rzymu. Konkurują nie tylko z przedstawicielami innych nacji, ale również z rodakami z innego autokaru.
O tym, że tradycyjne spotkanie pielgrzymów z Janem Pawłem II przypadające 11 września, w pierwszą rocznicę zamachów terrorystycznych na Amerykę, będzie miało nadzwyczajny charakter, wiedzieli wszyscy z wyjątkiem 1200 Polaków przybyłych do Auli Pawła VI. Nie domyślili się, że należy zachować powagę. Ponieważ papież wszedł do watykańskiej auli nieco wcześniej, ojciec Konrad Hejmo opiekujący się polskimi grupami tym razem nie zdążył udzielić im wskazówek. Do zadumy nie skłoniło ich nawet zachowanie Włochów, Amerykanów, Hiszpanów, Francuzów, Niemców, Czechów oraz zazwyczaj pełnych entuzjazmu Meksykanów, którzy w milczeniu nagradzali brawami słowa papieża o wydarzeniach sprzed roku.
Kiedy Jan Paweł II odmówił na koniec modlitwę „Wieczny odpoczynek” za ofiary ataków terrorystycznych i poległych podczas kampanii wrześniowej 1939 r., Polacy wstali, a następnie gromko zaśpiewali... „Sto lat”. Papież był wyraźnie zakłopotany. Nie kryli swego skonsternowania papieski sekretarz biskup Stanisław Dziwisz, obecni w auli polscy księża i dostojnicy.
– Nastrój refleksji o 11 września był wszędzie z wyjątkiem sektora, w którym siedzieli nasi rodacy – powiedział młody ksiądz pracujący za Spiżową Bramą. – Po każdej pielgrzymce do Polski powtarza się opinię, że Polacy kochają papieża, ale go nie słuchają.