W Polsce mamy stan epidemii, ale episkopat nie zmienił stanowiska. Rodzi się pytanie, czy nie demobilizuje dyscypliny społecznej ważnej w zwalczaniu pandemii.
Zaryzykuję stwierdzenie, że dawno w polskim chrześcijaństwie nie było tak ciekawie. A wystarczyło zamknąć kościoły.
To jedna z najbardziej niezwykłych niedziel w historii Kościoła. Duchowni liczyli wiernych niczym bramkarze. I cieszyli się, że parafianie w większości pozostali w domach.
Wreszcie. Kierownictwo episkopatu Polski zaleciło zwolnienie z obowiązku uczestnictwa w mszy świętej wiernym z grup podwyższonego ryzyka zakażeniem i osobom obawiającym się wirusa.
Fundamentalistom z fundacji Życie i Rodzina pewnie uda się zebrać podpisy pod ustawą zakazującą parad równości, a w efekcie ich oszczerczy dokument będzie procedowany w Sejmie.
Tego, co się nagromadziło wokół gdańskiej kurii, można było uniknąć, gdyby hierarchowie byli zdolni do uczciwej rozmowy z wiernymi – tymi zranionymi przez duchownych i tymi zatroskanymi o stan Kościoła. I wreszcie gdyby Watykan inaczej reagował na własne pomyłki kadrowe.
Jean Vanier, nazywany „świętym za życia” i świadkiem Chrystusa, osobą formatu Matki Teresy, okazał się człowiekiem prowadzącym podwójne życie. Upadł kolejny autorytet.
Seksualną aktywność bp. Jana Szkodonia opisuje w obszernym reportażu Marcina Wójcika „Duży Format”. Dlaczego kuria, mimo posiadanej wiedzy, czekała w tej sprawie na instrukcje z Watykanu?
Formalnych przeszkód od dawna właściwie nie ma, ale ministrantki to nadal egzotyczny widok w polskich kościołach.
Robi to w książce publikowanej w czasie, gdy Franciszek rozważa wyświęcanie na księży ojców rodzin w Amazonii. To najjaskrawsze złamanie obietnicy Benedykta XVI, że będzie publicznie milczeć jako papież emeryt.