Przydrożni nęcą bogatego klienta i odpędzają swoją własną biedę. Mają swoisty know-how. Oraz świetny punkt obserwacyjny obecnej rzeczywistości i dużo czasu na refleksję.
Na 34 kilometrze z Warszawy do Dęblina
złorzeczy Krystyna Kurek z Dziecinowa: – Krzyż Pański jest, stoi się za grosze! Ma tunel foliowy, 20 krzaków ogórków i 30 pomidorów. Ale i tego upłynnić nie może. Razem z wnuczką męczy się w słońcu, kurzu i spalinach, jest południe, a od rana nic nie sprzedała. – Wczoraj zarobiłam 20 zł. A za same leki płacę miesięcznie 350 zł. Panią Kurek szlag trafia, bo w upale ogórek kapcanieje i po kilku dniach ona musi nim drób skarmiać. Na dodatek z tym drobiem też ma okropne problemy, bo rok temu wodę we wsi puścili chlorowaną i drób zaczął jej zdychać.
Zdaniem mieszkańców Glinek, państwo powinno rolnikowi pomóc, jakoś zareagować, bo rolnik narobi się, nasadzi i co? – Chcą, żebyśmy tu poginęli? – pyta pani Barbara.
– Dałbym ich wszystkich do roboty przy gnoju na jeden dzień, toby zobaczyli – wygraża rządzącym sołtys Czaplinka, błyskając złym okiem. Ci rządzący, powiada, myślą, że rolnika można oszukać, bo rolnik głupi i szkół nie kończył. – To ja panu coś pokażę – mówi sołtys i palcem na piachu pisze drukowanymi literami duży napis BAKOMA.
– Wiesz pan, to te kefiry – wyjaśnia konfidencjonalnie. – Ale pewno nie wiesz pan, czyja ta Bakoma jest. A to jest właśnie w tej nazwie napisane: Ba, Ko, Ma. Balcerowicz, Komornicki, Mazowiecki. Proste, nie? – cieszy się sołtys, który rozpracował Bakomę dokładnie tak, jak niegdyś kapitan Kloss gruppen-führera Wolfa.
Na 31 kilometrze od Warszawy w stronę Białegostoku
przy wyjeździe ze stacji benzynowej średniej wielkości furgonetka.