Krąg Michnika
Grupę skupioną wokół Adama Michnika łączyła przyjaźń nieraz nawiązana jeszcze w latach szkolnych (niektórzy znali się od dzieciństwa), podobne formacje ideowe rodziców, przeważnie przedwojennych działaczy komunistycznych, i wynikające stąd wzory wychowawcze. Owe wzory, w rozumieniu tej młodzieży, oznaczały obowiązek aktywności, solidarności wobec grupy, zwłaszcza prześladowanych, zakaz sypania czy składania samokrytyki w wypadku przesłuchań i wreszcie – przygotowanie psychiczne na możliwe represje; część ich rodziców w młodości przeszła przez przedwojenne procesy i więzienia.
Były i inne ważne cechy – zdolność do myślenia kategoriami systemu, zasad, idealistycznych celów, a nie pragmatyki czy przystosowania. PRL jako państwo była ich państwem, rodzice je współtworzyli i niekiedy nim rządzili. Nie bali się aparatu władzy i jego przedstawicieli, przynajmniej do czasu, co wyróżniało ich wśród kolegów, którzy z niekomunistycznych domów wynieśli przestrogę, aby uważać i nie nadstawiać głowy. Komandosi buntowali się przeciw istniejącej rzeczywistości w imię ideału Października, tak jak go widzieli czytając „Po Prostu” czy słuchając opowiadań, np. Karola Modzelewskiego i Jacka Kuronia. Buntowali się przeciw zawłaszczeniu i wypaczeniu ideału, który był dość mglisty i zapewne nie dla wszystkich jednakowy, ale dawał się opisać ogólnie: prawdziwy socjalizm. Ideału tego szukali w dyskusjach Klubu Poszukiwaczy Sprzeczności, ale wraz z rozwiązaniem klubu ta możliwość została im odebrana. Szukali go w kręgu Kuronia i Modzelewskiego, na co władze odpowiedziały więzieniem. W reakcji na aresztowanie autorów „Listu otwartego”, w zbiórce pieniędzy dla ich żon, w manifestowaniu na korytarzu sądowym i przy grobie Zygmunta Modzelewskiego, wreszcie w demonstrowaniu solidarności z kolegami postawionymi przed uniwersytecką Komisją Dyscyplinarną budowała się ich wspólnota, uczyli się współdziałania, przeciwstawiania, podstaw konspirowania oraz jawnego występowania przeciw przedstawicielom aparatu władzy.