Skandynawowie i Kanadyjczycy udzielili w Chamonix srogiej lekcji konkurentom z Europy. Tylko Norwedzy i Finowie w 14 rozegranych ogółem konkurencjach zdobyli 28 medali. Hokeiści z Kanady rozgromili natomiast wszystkich pięciu przeciwników, strzelając im 110 bramek – najwięcej, bo aż 33 Szwajcarom i 30 Czechom! – tracąc ich zaledwie 3. W Chamonix startowało 294 zawodników z 16 państw, ale od tego momentu rozpoczęła się przyspieszona kariera sportów zimowych. Najlepszym dowodem, że w XVIII Zimowych Igrzyskach w Nagano w 1998 r. wzięło udział 2339 sportowców z 72 krajów, którzy walczyli o medale aż w 69 konkurencjach.
Pierwsze zimowe olimpiady były skromne. Już jednak w 1936 r. faszystowski aparat propagandowy III Rzeszy potraktował zimowe igrzyska w Garmisch-Partenkirchen jako generalną próbę przed letnią olimpiadą w Berlinie. Areny zmagań sportowych udekorowano czerwonymi flagami ze swastyką, w nocy palono pochodnie, akcentując więź olimpijskiego ognia z germańskimi tradycjami. Igrzyska odbyły się w rekordowej obsadzie 756 zawodników z 28 państw. W programie po raz pierwszy znalazły się konkurencje alpejskie, a mianowicie zjazd i slalom tak dla mężczyzn, jak i kobiet. Wprowadzenie tych konkurencji wywołało z miejsca konflikt między Międzynarodową Federacją Narciarską (FIS) i MKOl. Działacze olimpijscy nie zgodzili się bowiem na start instruktorów narciarstwa, gdyż uznano ich za zawodowców. Tak więc na starcie zabrakło najlepszych narciarzy z Francji i Włoch, którzy utrzymywali się z nauczania jazdy na nartach. Medale zdobyli więc głównie Niemcy. Niezależnie od politycznych demonstracji olimpiada zakończyła się sukcesem zimowych sportów. Konkurs skoków oglądało 150 tys. widzów, a całe igrzyska ponad pół miliona ludzi.
Igrzyska i widowiska
Wznowione po wojnie igrzyska odbyły się w 1948 r.