Książka „The Bell Curve” Richarda Herrnsteina i Charlesa Murraya, która ukazała się w 1994 r., wywołała wielką burzę. Autorzy przekonywali w niej, że biali Amerykanie mają średnio o 15 punktów wyższy poziom IQ w porównaniu z Afroamerykanami. Co więcej, twierdzili, iż różnica ta może być powodem korzystniejszej sytuacji społecznej tych pierwszych. Byli też zdania, że inteligencja jest uwarunkowana genetycznie w co najmniej 50 proc.
Polemiści podważali wiarygodność tego wyniku i samego testu jako miary inteligencji. Ale do dziś nikt nie potrafi wyliczyć, czy rzeczywiście rezultaty badań IQ związane są z różnicami genetycznymi czy z utrwalaną od pokoleń przewagą ekonomiczną białych. Spory te nie miałyby znaczenia dla Afroamerykanów, gdyby – odpowiednio nagłośnione – nie stały się pożywką dla rasistów twierdzących, że oto uzyskano naukowe dowody na niższość rasy czarnej.
Znacznie ciekawsze i mniej kontrowersyjne są przykłady różnic genetycznych pomiędzy rasami dotyczące fizjologii naszych organizmów. Z nich zaś wynika odmienna podatność na pewne choroby, jak i różna dla poszczególnych grup skuteczność leków. To oznacza możliwość wykorzystania różnic rasowych do zapobiegania niektórym chorobom oraz ich leczenia. Okazuje się, że może tak być np. z rakiem płuc.
W dziewięciu przypadkach na dziesięć przyczyną raka płuc jest palenie tytoniu. Od połowy ubiegłego stulecia obserwuje się szybki wzrost liczby zachorowań na tego typu nowotwory. Wiele badań epidemiologicznych wskazywało, że nie wszystkie grupy etniczne wykazują taką samą podatność na raka płuc, a więc nie każda z nich reaguje tak samo na palenie tytoniu. U Murzynów, rdzennych mieszkańców Hawajów i Polinezyjczyków rak ten występuje o wiele częściej niż u Amerykanów rasy białej, pochodzenia japońskiego czy Latynosów zamieszkujących na tym samym terenie.