Złośliwi krytycy muzyczni powtarzają, że rock będzie trwał, dopóki ostatni ze Stonesów nie zejdzie ze sceny. Jeden, Brian Jones, odszedł na zawsze dawno temu, w 1969 r. Utopił się we własnym basenie po szalonej alkoholowo-narkotycznej nocy. Basista Bill Wyman od kilku lat pędzi spokojny żywot emeryta na południu Francji. Inni – Keith Richards, Charlie Watts, Ronnie Wood i Mick Jagger sprawiają wrażenie, jakby upływ czasu ich nie dotyczył. Zwłaszcza Jagger, który na koncertach ciągle daje świadectwo żelaznej kondycji.
„Jak na swój wiek jestem bardzo dojrzały. Miewam chwile, kiedy czuję się bardzo dorosły” – mówił niedawno dla „Sunday Timesa” w wywiadzie na okoliczność wydania nowego solowego albumu „Goddessinthedoorway”. Autoironiczna wypowiedź Jaggera nie powinna być traktowana wyłącznie jako chwyt uprzedzający nieznośne pytanie o perspektywę emerytury. Drugie dno tego żartu na własny temat nietrudno dostrzec, kiedy ma się na uwadze medialny wizerunek Jaggera, przez niego samego kultywowany – wizerunek artysty lekceważącego reguły nudnej powagi i towarzyskiego konformizmu. Kiedyś nazwalibyśmy to niezbywalnym elementem etosu rockmana, którego The Rolling Stones byli najbardziej wyrazistym synonimem. Od momentu, kiedy muzyka rockowa przekroczyła pierwsze progi światowej popularności, wykrystalizował się szczególny wizerunek rockowego artysty. Czy tego chciał, czy nie, ktoś taki stawał się niejako automatycznie emblematem kultury luzu i buntu, choć machina show-biznesu sprawnie wygładzała nazbyt ostre kanty.
Jagger wraz ze Stonesami startował w cza-sie, kiedy na świecie zaczęło być głośno o innym brytyjskim zespole, o Beatlesach mianowicie. Pierwszy menedżer Rolling Stonesów Andrew Loog Oldham wiedział, że największym wyzwaniem dla jego podopiecznych są sukcesy kwartetu z Liverpoolu.