W jednym z meldunków wrocławskiej Abwehry (wywiad i kontrwywiad wojskowy) z kwietnia 1939 r. zapisano: „Agenci działający w Polsce są brani pod uwagę do budowy baz o charakterze bojowym i sabotażowym”. Chodzi o Kampf- i Sabotageorganisation (organizacje bojowe i sabotażowe) oraz Fallschirmorganisation (organizacje skoczków spadochronowych). Najwięcej takich grup utworzono w województwie śląskim (w lipcu liczyły one 4474 członków). Organizacje bojowe składające się z nacjonalistów ukraińskich powstawały od maja 1939 r. w województwach południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej (w lipcu osiągnęły stan 4 tys. członków). Organizacje bojowe w chwili wybuchu wojny miały zaatakować na tyłach oddziały Wojska Polskiego, policję i ludność cywilną. Organizacje sabotażowe otrzymały zadanie niszczenia dróg i budynków użyteczności publicznej, a także ochrony przed zniszczeniem niektórych strategicznych zakładów przemysłowych.
W maju 1939 r. z inicjatywy Rudolfa Wiesnera, kierownika krajowego Jungdeutsche Partei (Partia Młodoniemiecka), zaczęto tworzyć na Śląsku tzw. Freikorps der Gewerkschaft Deutscher Arbeiter (Korpus Ochotniczy Związku Zawodowego Niemieckich Robotników). Organizowaniem Freikorpsu w Polsce zajmowali się kpt. Fleck i kpt. Funk z Oberkommando der Wehrmacht (Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu), operujący z Wrocławia. Utworzono trzy oddziały: w Bielsku – Ortsgruppe Bielitz, w Katowicach – Ortsgruppe Kattowitz i w Rybniku – Ortsgruppe Rybnik. Do najważniejszych zadań Freikorpsu należało gromadzenie broni i prowadzenie szkolenia wojskowego oraz organizowanie prowokacji. Natomiast po rozpoczęciu wojny miał zabezpieczać przed zniszczeniem ważne obiekty przemysłowe, drogi i mosty oraz inicjować drobne starcia z polskim wojskiem. Po wkroczeniu wojsk niemieckich oddziały Freikorpsu powinny były utrzymywać porządek publiczny do czasu przejęcia władzy przez administrację niemiecką.