Na Ziemi robi się coraz cieplej. Przyśpieszone parowanie na niektórych terenach prowadzi do przewlekłej suszy. W ciągu tego stulecia poziom mórz podniesie się od 15 do 90 centymetrów. Jeśli będzie to pół metra, to liczba ludzi narażonych na katastrofalne sztormy podwoi się z 45 do 90 mln. Wyższa temperatura zwiększa prawdopodobieństwo fali upałów (takich jakie w 1995 r. spowodowały śmierć ponad 400 osób w Chicago), potęguje alergie i sprzyja szerzeniu się chorób, które lubią ciepło. Do 2100 r. liczba zachorowań na malarię zwiększy się o 50–80 mln. A winę za to wszystko ponosimy my sami, bez opamiętania trując naturę skutkami naszych działań.
Taką ponurą wizję przedstawiła 3 lata temu Kongresowi Stanów Zjednoczonych ekipa prezydenta Clintona, oferując protokoł z Kyoto jako rozsądną polisę ubezpieczeniową przeciwko dramatycznym i nieodwracalnym skutkom zmian klimatu.
Umowa podpisana w 1997 r. przez ponad sto państw, w tym USA, zobowiązuje sygnatariuszy do obniżki do 2012 r. emisji gazów przemysłowych, głównie dwutlenku węgla, o 5,2 proc. w stosunku do poziomu z 1990 r. Poprzeczkę ustawiono na różnych poziomach dla poszczególnych krajów.
Prowokator Bush
Obecne odrzucenie ustaleń Kyoto zaskoczyło, rozczarowało i w oczach wielu, zwłaszcza Europejczyków, postawiło pod znakiem zapytania wiarygodność nowego rządu. Francuski minister do spraw środowiska Dominique Voynet określiła decyzję prezydenta Busha jako „nieodpowiedzialną prowokację” i ostrzegła Stany Zjednoczone przed „kontynuowaniem sabotażu”, jeśli pozostałe kraje postanowią trzymać się protokołu z Kyoto bez oglądania się na USA. Kłopot w tym, że na Amerykę przypada około 25 proc. wszystkich emitowanych gazów przemysłowych i bez jej udziału postęp w zmaganiach z efektem cieplarnianym można włożyć między bajki.