W październiku 1956 r. doszło w Polsce do radykalnej acz bezkrwawej zmiany władzy partyjnej, dokonanej wbrew woli Moskwy. Ówczesny komunizm nie znał takich przypadków.
Co prawda krew się w Polsce polała w Poznaniu w czerwcu, ale ten dramat kończył ostatecznie epokę władzy odchodzącej i dawał szansę władzy nowej. W Polsce rewolucja październikowa, a była to rzeczywiście rewolucja, potrafiła samoograniczyć się, nie wylała się poza granice tego, co było możliwe w tamtych warunkach do osiągnięcia, w sumie nie zakwestionowała podstaw panującego ustroju, choć wiele jego treści i praktyk jak najbardziej. A nawet więcej, raz jeden w dziejach PRL (może jeszcze wtedy, gdy do władzy dochodził Edward Gierek) rządzący komuniści zyskali autentyczne i masowe poparcie społeczne dla swojej polityki i zostali na moment bez mała bohaterami narodowymi.
Polityka
42.2006
(2576) z dnia 21.10.2006;
Historia;
s. 84
