Długosz to miłośnik wystawnego trybu życia i szybkich samochodów – tak mówiono o nim w SLD. Henio wiele potrafi – dodawano. Potrafił na przykład tak zorganizować przedkongresowy zjazd delegatów, że było jak za dawnych lat: zwarci i gotowi. Nie minęło kilkanaście tygodni, gdy Długosz poległ pod ciężarem afery starachowickiej i publicznie już nikt nie ośmiela się go bronić, choć w kuluarach można usłyszeć: Heniu ostrzegał kierownictwo, że w terenie źle się dzieje. Pech, że akurat wykryto, iż wyjątkowo źle działo się na jego terenie.
Krzysztof Martens, gdy w styczniu 2000 r. wybrano go na wiceprzewodniczącego SLD w woj. podkarpackim, cytował w pożegnalnym felietonie w rzeszowskim wydaniu „Gazety Wyborczej”: „Nic nie może przecież wiecznie trwać, co zesłał los, trzeba będzie stracić”. Martens żegnał się wówczas z czytelnikami swoich ponad 330 felietonów. Potem został wybrany na szefa SLD w tym województwie (po Wiesławie Ciesielskim) i dziś jest jednym z najpopularniejszych, przynajmniej w świecie dziennikarskim, baronów. Udziela nieschematycznych wywiadów („W tej chwili jestem w grupie promillerowskiej, bo dla Millera nie ma alternatywy” – powiedział „GW”, dodając wszak, że Miller jest po prostu chaotyczny i walczy tylko o to, by nie odejść w niebyt), deklaruje się jako zwolennik podatku liniowego, na listy Sojuszu w wyborach samorządowych przyjął przedstawicieli Unii Wolności i miał z tego powodu kłopoty, z trudem też wygrał wybory na obecną kadencję. Jest mistrzem olimpijskim świata i Europy w brydżu sportowym. Do SLD należy zaledwie od 4 lat, żyje z brydża, a nie z polityki, a więc w środowisku baronów jest postacią mocno egzotyczną.
Może z całą szczerością powiedzieć, że partie to plemiona, które bronią wodzów z powodów czasem irracjonalnych i że rozsądny, uczciwy polityk, taki jak choćby Balcerowicz, nie ma szans.