W pierwszych dniach maja izraelskie władze bezpieczeństwa wyłowiły z labiryntu ciasnych zaułków Gazy pułkownika Sulejmana Abu Mutlaka, oficera kontrwywiadu. Jego aresztowanie uważane było za wielkie osiągnięcie. Wkrótce miał zasiąść na ławie oskarżonych pod zarzutem planowania zamachu na żydowskich osadników. Zamiast tego został pierwszym palestyńskim więźniem zwolnionym z więzienia w Aszkelonie. W Gazie czekał na niego stary druh Muhammad Dahlan, szef Prewencyjnych Sił Bezpieczeństwa. Fotoreporterzy uwiecznili chwilę, gdy dwaj przyjaciele padli sobie w ramiona.
Za wcześnie jeszcze, aby skonstatować, iż była to jaskółka zwiastująca wiosnę w izraelsko-palestyńskich stosunkach. Faktem jednak jest, że następnego dnia Dahlan przyjechał swoim opancerzonym Mercedesem do Tel Awiwu i przez kilka godzin konferował przy zamkniętych drzwiach z izraelskim ministrem obrony Szaulem Mofazem. Tematem rozmowy było przekazanie w ręce władz palestyńskich odpowiedzialności za bezpieczeństwo w tych rejonach Strefy Gazy, z których wycofuje się izraelska armia. Niemal równocześnie premier Ariel Szaron wyraził zgodę na stopniowe zwalnianie więzionych Palestyńczyków, tych, jak ich określił, którzy „nie mają rąk zbroczonych izraelską krwią”.
Więźniowie stanowią obecnie najbardziej „chodliwy towar” w rokowaniach z Abu Mazenem. Nowy szef palestyńskiego gabinetu, jeśli pragnie wzmocnić swój autorytet, musi wykazać się konkretnymi osiągnięciami. Powrót setek aresztowanych na łono rodziny jest niewątpliwie spektakularnym sukcesem. Cynicy w Jerozolimie powiadają, że także doskonałym materiałem dla zagranicznych ekip telewizyjnych.
Po długiej i trudnej debacie gabinet premiera Ariela Szarona postanowił uwolnić 345 aresztowanych. Nie ma wśród nich członków Hamasu i Dżihadu.