Korona cierniowa
Pierwszą będzie korona cierniowa Chrystusa. Relikwia ta wiąże się z wyprawami krzyżowymi Francuzów. Jeden z nich, Baudouin I, w 1204 r. zdobył Konstantynopol, a nienawiść łacinników do Greków wyładowała się w największej w Średniowieczu grabieży relikwii i wszelkich kosztowności. Kolejny król zdobywca popadł już jednak w tarapaty finansowe i nie mając armii, zagrożony przez Bułgarów i Cesarstwo Nicejskie, zdobytą koronę cierniową postanowił zastawić u Wenecjan.
Tu wkracza na scenę jedna z największych postaci Francji król Ludwik IX, święty Ludwik. Po długich negocjacjach wykupuje on koronę za niesamowitą cenę 135 tys. liwrów, dość powiedzieć, że największe arcydzieło, jakie do zwiedzania chcemy państwu polecić – mianowicie La Sainte Chapelle (Święta Kaplica) na wyspie Cité w Paryżu – wybudowano właśnie dla pomieszczenia korony cierniowej za jedyne 40 tys. liwrów.
Gautier Cornut, arcybiskup Sens, który był przyjacielem króla, pisał: „Tak jak nasz Pan Jezus Chrystus wybrał ziemię obiecaną, by ukazać tam tajemnicę zbawienia, tak wydaje się, że wybrał specjalnie naszą Francję (nostram Galliam) dla pobożniejszego wielbienia triumfu jego Męki”. Tak Francja stała się nową Ziemią Świętą – pisze guru francuskich historyków Jacques Le Goff w dziele „Święty Ludwik”. Czy korona rzeczywiście istniała? Czy kruchy cierń nie obrócił się w proch przez tysiąc lat? Nikt wówczas we Francji nie wątpił, że prawdziwa korona mogła zachować się w Konstantynopolu. Podróże świętej Heleny, matki cesarza Konstantyna, do Palestyny były początkiem chrześcijańskiej tradycji wielbienia nie tylko korony, ale i samego Krzyża; następcy Heleny mogli ów Krzyż przywieźć z Palestyny do Konstantynopola w 630 r.