Ernst Jünger, Sturm, przeł. Łukasz Musiał, Wydawnictwo Tako, Toruń 2006, s. 100
W Polsce Ernst Jünger jest wciąż bardziej pisarzem dla wtajemniczonych niż powszechnie uznanym klasykiem literatury XX w. – za którego uchodzi we Francji czy w rodzinnych Niemczech. Przyczynę stanowi niewątpliwie jego biografia polityczna – Jünger był wśród wybitnych pisarzy niemieckich XX w. jednym z niewielu przeciwników republiki weimarskiej, a jego eseistykę z lat dwudziestych i początku lat trzydziestych można odczytywać jako apologię nachodzącego totalitaryzmu. Dobrze, że w latach dziewięćdziesiątych względy artystyczne przeważyły nad politycznymi i – już po śmierci pisarza w wieku 103 lat (!) – doczekaliśmy się wydań kilku jego ważniejszych utworów, m.in. „Promieniowań”, dziennika z czasów II wojny, gdy Jünger w mundurze kapitana Wehrmachtu przebywał w okupowanym Paryżu i – przede wszystkim – nowego tłumaczenia „W stalowych burzach”, jednego z najważniejszych i najbardziej wstrząsających utworów poświęconych okopom I wojny światowej. Tego samego okresu dotyczy krótka powieść „Sturm”. Tytułowy bohater (nazwisko znaczące) jest, oczywiście, autoportretem samego pisarza, który, wyruszając na front I wojny, był zmuszony skonfrontować własne marzenia o romantycznej przygodzie z realnością jednego z najbardziej traumatycznych doświadczeń XX w. Opowiadając się po stronie przegranego indywidualizmu i przeciwko kolektywnemu szaleństwu Jünger ujawnia skrywane gdzie indziej i – miejmy nadzieję – prawdziwsze oblicze.