Tradycje dramatopisarskie Lidii Amejko mają pierwszorzędne znaczenie dla zrozumienia jej opowiadań, bo oszczędne gospodarowanie słowem i sposób kreacji bohaterów przypomina rzeczywistość właśnie teatralną. Autorka należy do tych twórców, dla których opowiadanie jest tworzeniem – w pierwotnym tego słowa znaczeniu. Żyjemy na tyle, na ile da się opowiedzieć naszą historię. Dlatego bohaterowie Lidii Amejko nieustannie mówią, bo świat nie ujęty w ramy opowieści nie istnieje.
Bohaterowie opowiadań Amejko żyją w rzeczywistości elastycznej, „przenicowanej na lewą stronę”. Nie są do końca pewni ani swego istnienia, ani nazwiska, ani czasu, w którym żyją. „Trzeba by znaleźć coś solidnego i trwałego, czym dałoby się przyszpilić taką miałkość jak istnienie” – mówi jedna ze stworzonych przez pisarkę postaci. Opowiadania Lidii Amejko, czasem powiązane ze sobą cienką nicią fabularną, są próbą zdefiniowania ludzkiego losu i śmierci, próbą opowiedzenia o samotności człowieka. Zrozumiałe w tym kontekście stają się liczne odniesienia religijne i filozoficzne czy korowód zmarłych postaci przewijający się przez te opowieści – jak w znakomitym, mówiącym o przemijaniu i wrastaniu człowieka w miejsce, opowiadaniu „Pan Dwadrzewko”. Warta uwagi jest również warstwa narracyjna „Głośnych historii”, nawiązująca wyraźnie do tradycji ustnej gawędy czy ballady. Bohaterowie Lidii Amejko – postaci różnej proweniencji i często niskiej społecznie pozycji – filozofując na swój sposób dochodzą do prawdy. Ta z kolei pozwala im – rozmaicie – na spokojne życie, spokojną śmierć bądź znośną egzystencję.
„Głośne historie” – zbiór kilkunastu opowiadań – to debiut książkowy Lidii Amejko.