W głośnej ostatnio sprawie olsztyńskiej zawieszono na razie trójkę sędziów, kolejnych troje też wkrótce będzie miało kłopoty. Myliłby się jednak, kto uznałby, że ten sensacyjny przypadek to efekt samooczyszczenia środowiska sędziowskiego. Sprawa wlokła się już trzy lata, a jej początkiem była publikacja w „Polityce” („P” 27/02 – „Co ja mogę” Marcina Mellera). Ujawniliśmy w Olsztynie lokalną „grupę trzymającą władzę”. Prezes Spółdzielni Mieszkaniowej Pojezierze Zenon P. łamał prawo, ale czuł się bezkarnie, bo miał zapewnioną przychylność kilkorga sędziów.
Prezes wygrywał w olsztyńskich sądach sprawy, które sam wytaczał albo wytaczano jemu, co powodowało podejrzenia, że sądy nie są całkiem bezstronne. Takie zarzuty stawiali członkowie Stowarzyszenia Obrony Spółdzielców Pojezierza z Lidią Staroń na czele. Przez trzy lata zbywano ich i lekceważono, prezes wciąż robił, co chciał, a zbuntowanym spółdzielcom śmiał się w nos. Dopiero decyzja zastępcy prokuratora generalnego Kazimierza Olejnika (po tym, jak trafiła do niego niezłomna pani Staroń) o przekazaniu postępowania w sprawie skarg dotyczących spółdzielni Pojezierze prokuraturze w Elblągu spowodowała lawinę konsekwencji.
Sędzia Jarosław Sz., jego żona Krystyna, szefowa wydziału karnego Sądu Rejonowego w Olsztynie, i Maria M. z tegoż Sądu w kwietniu zostali na miesiąc odsunięci od czynności przez prezesa Sądu Okręgowego w Olsztynie Leona Popiela. Jarosław Sz. natychmiast sam złożył rezygnację z funkcji sędziego (nadal wykłada prawo na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim). Obu kobietom okres zawieszenia bezterminowo przedłużył ostatnio sąd dyscyplinarny. Prokuratura w Elblągu zgromadziła przeciwko całej trójce mocne dowody, prawdopodobnie sąd dyscyplinarny zdecyduje niebawem o uchyleniu sędziom immunitetów, zostaną im postawione zarzuty.