Jedną z pierwszych decyzji ministra Marka Balickiego było odsunięcie od nadzoru nad gospodarką lekową podsekretarza stanu Aleksandra Naumana i odwołanie Piotra Mierzejewskiego z funkcji dyrektora Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych (patrz: „Urząd czeka na prezesa z rękojmią”, Polityka 10). Aleksander Nauman, który w imieniu poprzedniego ministra Mariusza Łapińskiego nadzorował pracę Mierzejewskiego (i przewodniczył komisji konkursowej, która wybierała prezesa Urzędu), poczuł się dotknięty sugestiami mediów o zbyt bliskich związkach z przemysłem farmaceutycznym. „Złożyłem oświadczenie, iż nie mam i nie miałem żadnych związków z wytwarzaniem i obrotem produktami leczniczymi” – wyjaśnił w liście skierowanym do „Polityki”.
Na stronach internetowych Ministerstwa Zdrowia udostępniono życiorys ministra: dziesięć lat temu był konsultantem medycznym firmy Abbott Diagnostics, w latach 1992–1998 dyrektorem medycznym firmy Bird Products, następnie związał się z biznesem ubezpieczeniowym (w latach 1999–2001 pełnił funkcjędyrektora oddziału krajowego Centralnego Biura Ubezpieczeń Compensa SA). Wiele osób uważa, że z racji tych wieloletnich powiązań nie powinien pełnić obecnej funkcji, skoro do zakresu jego kompetencji należy nadzór nad rynkiem leków, Urzędem Rejestracji i zamówieniami publicznymi.
Gdy „Puls Medycyny” w styczniu ogłosił listę najbardziej wpływowych osób w polskiej służbie zdrowia, Nauman zajął na niej 6 miejsce, Mierzejewski był 27, a Łapiński dopiero 36 (na pozycji lidera znalazła się Jolanta Kwaśniewska). Natychmiast pojawiły się pytania o kryteria takiego wyboru: kto to jest osoba wpływowa w medycynie? Czy ta, która może coś załatwić: nowy sprzęt na oddział, karetkę albo przyspieszenie rejestracji leków i umieszczenie ich na zapewniającej wyższą sprzedaż liście refundacyjnej?