Jacek Antczak, Reporterka. Rozmowy z Hanną Krall, Wydawnictwo Rosner&Wspólnicy, Warszawa 2007, s. 168
„Reporterka” to osobliwy wywiad rzeka z Hanną Krall, skompilowany z dziesiątków wywiadów, jakich Krall udzieliła w prasie, telewizji czy na czatach internetowych. Z rozmaitych wypowiedzi na przestrzeni lat wyłania się obraz reporterki i pisarki, która przeszła długą drogę, by znaleźć swoją własną metodę i styl, ale która też, dzięki wrażliwości na drugiego człowieka, potrafiła usłyszeć zadziwiające historie wyłaniające się z pozornie nieistotnych detali.
W wywiadach Krall opowiada o zawodowych początkach w „Życiu Warszawy”, o latach spędzonych w „Polityce” i o lewicowych złudzeniach, których kres nastąpił wraz z wybuchem stanu wojennego. A także o uczniach, których już w nowym ustroju wychowała w „Gazecie Wyborczej”. Ważni są też ludzie, którzy wpłynęli na jej sposób patrzenia na świat. Jest więc między innymi Krzysztof Kieślowski, który nierzadko wykorzystywał w filmach jej reportaże, czy Marian Brandys, nauczyciel akademicki, z którym notorycznie się nie zgadzała, żeby po latach przyznać mu rację. Osobną część wywiadu-rzeki stanowi jej współpraca z Markiem Edelmanem przy pisaniu „Zdążyć przed Panem Bogiem” – praca przy tej książce ostatecznie wyklarowała jej styl.
Na często powtarzające się pytania o dobór bohaterów oraz ich opowieści reporterka daje niezmiennie tę samą odpowiedź: jej „organizm” musi poczuć historię, musi być nią zaciekawiony, a ciekawość potrafią wzbudzić drobne szczegóły – futro zakupione w czasie wojny, kolor krzesła, na którym w piwnicy siedziała czyjaś babka. Nie ufa gładkim narracjom, bez pęknięć i luk, bo według niej białe plamy znacznie więcej mówią o rzeczywistości niż wymyślone uzupełnienia niewiedzy czy niepamięci.