Sosnowy las w rezerwacie na Mierzei Wiślanej wygląda jak z baśni o złym czarnoksiężniku – na tle nieba sterczą martwe kikuty drzew. Na konarach widać ciemne plamy gniazd i czarne ptaki o smukłych kształtach. Wiosną najpierw przylatują samce. Zaczynają budować i remontować gniazda. Moszczą je gałązkami z igliwiem ułamanymi z drzew. Potem przylatują samice. Ptaki łączą się w pary. Składają jaja. Pozbawione igieł sosny obumierają. Szkodzą im także kormoranie odchody.
Właśnie na Mierzei Wiślanej, między Kątami Rybackimi a Sztutowem, jest największa kolonia kormoranów w Europie – ok. 11 tys. par lęgowych. Do tego dochodzą jeszcze single i singielki, które założą własne gniazda w wieku trzech lat. Inne wielkie skupiska kormoranów – w Danii i Holandii – są o prawie połowę mniejsze. Pod koniec XX w. szacowano, że na naszym kontynencie żyje ok. 200 tys. kormoranich par, a łącznie z Iuzakami – milion ptaków. To zdumiewające, zważywszy, że w latach 1940–1960 były one zagrożone wyginięciem. Przyrodnicy ów kormorani boom objaśniają dostatkiem pożywienia, zaniechaniem stosowania DDT, środka chemicznego, który blokował rozród ptaków, a przede wszystkim objęciem kormorana ochroną. Ptaki przestały się bać. Kolonia w Kątach Rybackich tworzyła kiedyś zwarty pierścień oddalony od ludzkich siedzib. Ale w końcu lat 90. część kormoranów przekroczyła granice rezerwatu, ruszyła w stronę Sztutowa. Gniazda pojawiły się w sąsiedztwie ośrodków wczasowych. No i powstał problem.
– Żyjemy z turystyki – opowiadają mieszkańcy. – Wczasowicz chce się uwalić na kocu i opalać. A tu są pory, że musi uciekać, jak przed bombardowaniem w Wietnamie.
– Ludzie strasznie się denerwowali, a właścicielka ośrodka Jantar, który znalazł się najbliżej nowej kolonii, odmówiła zapłaty podatku – mówi Janusz Charliński, sołtys Sztutowa.