Papieska wizyta w kolebce wschodniego chrześcijaństwa ma w sobie coś ze snu, choć Joan Pawło II przybył budzić Ukrainę do nowego życia. Oczywiście, nie w sensie czysto świeckim.
Kijów tętni życiem metropolii – neony, tłumy na centralnym bulwarze Chreszczatik, pulsowanie muzyki, zgiełk wielkich robót budowlanych przy Majdanie Nezależnosti. Kipi też życie polityczne: nowy premier chce uszczelniać system podatkowy, prezydent nie kwapi się do referendum, w którym naród miałby odpowiedzieć, czy Leonid Kuczma powinien odejść z urzędu. Antyprezydencka opozycja dostała wprawdzie zadyszki, ale jeszcze się nie poddała. Przed przyjazdem papieża na ulice Kijowa wyszła też opozycja religijna: lojalni wobec moskiewskiego patriarchy Aleksego prawosławni przeciwnicy rimskoho papy. Ukraina to kraj kulturowo prawosławny, ale ukraińskie prawosławie jest skłócone, więc antypapieskie manifestacje nie gromadzą tłumów.
W Ławrze Peczerskiej, przepięknym mistycznym kompleksie cerkiewno-klasztornym, widziałem w dniu przyjazdu papieża setkę śpiewnie rozmodlonych ludzi. Ksiądz intonował chóralne prośby do Boga o ocalenie świętej wiary prawosławnej i Ukrainy, młody człowiek rozdawał antykatolickie ulotki, blada diakonisa w ciężkim czarnym habicie wpatrywała się jak zahipnotyzowana w święte ikony i proporce, które trzymali pobożni świeccy.
– Papież przyjechał na Ukrainę dla Ukrainy, a nie dlatego, że sąsiaduje ona z Rosją – powiedział na konferencji prasowej w medialnym centrum obsługi wizyt rzecznik Watykanu Navarro-Valls. Ukraiński dziennikarz pochylił się w moją stronę: – Wie pan, co było w tym gmachu za czasów sowieckich? Najnowocześniejsze w całym ZSRR Muzeum Lenina – interaktywne. Wbijał pan w pulpit komendę „Podróże Włodzimierza Iljicza”, a na ogromnej ściennej mapie zapalały się od razu lampki w odpowiednich miejscach.