Informacji od psychologów w Stargardzie Szczecińskim uzyskać nie można. Podjęli uchwałę, że żadnym żurnalistom udzielać ich nie będą.
Pamiętam tych pomagających rodzinom spalonych licealistów z Białegostoku, którzy jechali z przedmaturalną pielgrzymką do Częstochowy. Opowiadali dziennikarzom, co robili i mówili, spotykając się z ludźmi dotkniętymi tragedią. Wielu w Polsce mogło się od nich nauczyć psychicznego kodeksu pierwszej pomocy.
Że jeśli ci po traumie przekonani są, że wariują, oznacza to, że właśnie nie wariują, bo to tylko zwyczajna odpowiedź układu nerwowego na straszliwy stres.
Że jeśli nie potrafią płakać i czują się ogłuszeni, jak w tępym stuporze – oznacza, że przekroczyli granicę cierpienia i to otępienie znieczula ich własny mózg, żeby byli w stanie cierpienie to wytrzymać.
Psychologowie ze Stargardu Szczecińskiego jakby nie byli pewni tego, co robią. Korporacyjna tajemnica. Kamień w wodę. Wiadomo tylko, że niektórych proszono, aby przekazali rodzinie wiadomość o śmierci bliskiego, bo urzędnicy nie czuli się na siłach. Chcieli być delikatni.
Delikatność
W punkcie informacyjnym w budynku Caritasu urzędniczki opieki społecznej kierują cierpiących do psychologów, jeśli ktoś prosi o taką pomoc. Sporządzają plany rodzin – kto z zabitych i ocalonych ma jakich bliskich, krewnych. Spisują dane dla władz centralnych, które na nie oczekują.
Pan Józef z dwojgiem dzieci, już wdowiec, pyta, jak ma uzyskać zwolnienie lekarskie. Ktoś inny – o dokumenty. Powiedzą. Ułatwią. Same do domów nieszczęścia nie chodzą. Żadnych informacji dla dziennikarzy prócz tego, że sporządzają i kierują. Pragną być wobec ofiar delikatne.
Pragnienie delikatności bardzo w Stargardzie widać. Panią Irenę (– Powiedzmy, że się tak nazywam) mierzi rąbanina polityczna w telewizorze.