Płynna nowoczesność

26 maja 2007

Zygmunt Bauman, Płynne życie, przeł. Tomasz Kunz, WL, Kraków 2007, s. 245

Zygmunt Bauman, jeden z nielicznych polskich socjologów i filozofów czytany zagranicą, w najnowszej książce „Płynne życie” konsekwentnie rozwija swą teorię społeczeństwa współczesnego, które wkracza w fazę „płynnej nowoczesności”. Następuje rozpad stabilnych struktur społecznych, kulturowych i gospodarczych. Ich miejsce zajmują tymczasowe formy ładu i organizacji powstające ad hoc. W „Płynnym życiu” Bauman analizuje przemianę form egzystencji człowieka, który w epoce indywidualizacji zmuszany jest do tego, by być jednostką. Masowa produkcja jednostek odbywa się przez wszechobecną konsumpcję. Filozof w sposób tyleż błyskotliwy co ponury opisuje najbardziej charakterystyczne przemiany, np. podróż od archaicznej figury męczennika przez nowoczesnego bohatera po współczesnego celebrytę. Płynne życie jest źródłem cierpień, przekonuje Bauman. Czy jednak jest gorsze od życia krótkiego i nic niewartego, jakie opisywał Thomas Hobbes, pisząc 350 lat temu „Lewiatana”?

Polityka 21.2007 (2605) z dnia 26.05.2007; Kultura; s. 68

Edwin Bendyk

Pisarz, publicysta, prezes Fundacji Batorego. Zajmuje się tematyką cywilizacyjną (modernizacja, cyfrowa rewolucja, ekologia). Autor książek „Zatruta studnia. Rzecz o władzy i wolności” (2002), „Antymatrix. Człowiek w labiryncie sieci” (2004), „Miłość, wojna, rewolucja. Szkice na czas kryzysu” (2009), „Bunt w sieci” (2012), „Jak żyć w świecie, który oszalał” (2014, wspólnie z Jackiem Santorskim i Witoldem Orłowskim). W 2020 r. ukazała się książka „W Polsce, czyli wszędzie”. Bendyk prowadzi popularnego bloga „Antymatrix II. Z dziennika kogniwojażera”. Jest wykładowcą akademickim, szefem Centrum Badań nad Przyszłością w Collegium Civitas, członkiem Polskiego PEN Clubu oraz European Council on Foreign Relations. Dziennikarz działu Nauka/projektpulsar.pl.