Premier Leszek Miller wręczając nagrody (po 800 zł) funkcjonariuszom, którzy zastrzelili dwóch bandytów na stołecznym Ursynowie, powiedział, że dobry policjant to żywy policjant. Wydarzenia te przełamały pewien schemat. Dotychczasowe osiągnięcia były często tragiczne, a zarazem kompromitujące dla ludzi w niebieskich mundurach.
23 marca 2002 r. podczas strzelaniny w Parolach, kiedy policjantów zabezpieczających skradzionego tira z towarem zaatakowali gangsterzy, zginął podkomisarz Mirosław Żak. Dwa miesiące później bandyci zastrzelili w Czechowicach-Dziedzicach dwóch funkcjonariuszy, podkomisarza Mirosława Małczęcia i sierżanta Tadeusza Świerkota. 17 sierpnia 2002 r. w Mikołajkach, w trakcie pościgu za wykonawcami wyroku na osławionym Klepaku, zginął od kuli sierżant Marek Czekała. Od 1990 r. w trakcie wykonywania czynności służbowych poległo 85 policjantów. Co roku podczas służby rany odnosi ok. 450 funkcjonariuszy. W ten zawód wpisane jest co prawda ryzyko (jako jedyna formacja zawodowa policja ma potwierdzony formułą ślubowania obowiązek narażania życia), ale wydaje się, że ofiar w mundurach było za dużo; przynajmniej części można było uniknąć, gdyby policjanci działali szybciej i odważniej sięgali po broń.
Koszmary dochodzeniowca
Od wielu już lat Komenda Główna Policji dopominała się o nowe regulacje i instrumenty prawne. Ich brakiem tłumaczono niską skuteczność. Rzeczywiście, po wprowadzeniu instytucji prowokacji policyjnej (tzw. przesyłki kontrolowanej), świadka koronnego i świadka incognito, a także utworzeniu w 2000 r. nowej formacji – Centralnego Biura Śledczego – policja odniosła serię spektakularnych sukcesów w walce z przestępczością zorganizowaną. Ale statystyki dotyczące bezpieczeństwa na poziomie podstawowym: kradzieże, włamania, rozboje i bójki uliczne, nie poprawiły się.