Teraz już wiesz, jak to jest, kiedy umierasz – wycharczał sam do siebie starszy szeregowy zawodowy Dariusz Gientek, a spod jego hełmu sączyła się strużka krwi. Czerwona plama szybko znikała, bo iracka ziemia zachłannie pije ludzką krew.
Jak z dwóch metrów dostajesz postrzał w głowę, to nie słuchasz kolegów uwalanych twoją krwią, zapewniających, że nic ci nie jest i na pewno się z tego wywiniesz. Gientkowi rzeczywiście nic nie było. Kula przebiła hełm, ale zmieniła kierunek lotu. Zamiast przewiercić kości czaszki, przeorać mózg i wylecieć oczodołem, poleciała po krzywiźnie hełmu, zaledwie drasnąwszy skórę głowy. Jednak z tym umieraniem to starszy szeregowy Gientek sobie wykrakał, bo o ile pocisk oszczędził jego mózg, to zabił jego psychikę. Tylko że wtedy nie mógł jeszcze tego wiedzieć. Za to chłopaki szybko zauważyli, że Glonkowi, jak go nazywali, chyba „psycha klęka”. – Przestał pyskować, to od razu widać było, że to nie ten sam człowiek – wspomina szeregowy Kiek, który spał z nim w jednym baraku. – No i zamyślał się często. Jak na Irak to zdecydowanie za często. Chłopaki zaczęli mieć na Gientka oko, bo na wojnie przyjaźń przyjaźnią, ale słabość nie jest w cenie.
3 kwietnia 2007 r. cała baza szykowała się do niezapowiedzianej wizyty ministra obrony narodowej. Szeregowy Gientek stał na dole platformy załadunkowej, a jego koledzy patrzyli na niego z góry. Nikt już nie pamięta, kto był sprawcą drugiego postrzału. Ale pech chciał, że Gientek dostał dokładnie w to samo miejsce co za pierwszym razem. Tyle że tym razem nie była to kula, ale pasta do butów w tubce, którą ktoś niechcący nadepnął, a strumień mazidła poleciał prosto na Glonka.