Ostatnią pamiętną burzę związaną z ewentualnymi różnicami między kobiecym i męskim mózgiem wywołał prof. Lawrence H. Summers podczas konferencji zorganizowanej w 2005 r. przez National Bureau of Economic Research. No ale jeśli rektor Uniwersytetu Harvarda publicznie stwierdził, że dysponujemy obecnie poważnymi dowodami naukowymi na istnienie różnic między kobietami a mężczyznami w zakresie inteligencji, talentu matematycznego oraz zdolności do nauk ścisłych, i na dodatek podkreślił, że różnice te są uwarunkowane biologicznie, to trudno dziwić się reakcji opinii publicznej.
Relacje z wystąpienia Summersa obiegły prasę na całym świecie, a amerykańskie środowiska liberalne zażądały jego natychmiastowej dymisji ze stanowiska. Oskarżano go o seksizm i dyskryminację kobiet. Summers zaczął przepraszać za swoje słowa i mętnie się tłumaczyć, iż został źle zrozumiany.
Chyba rzeczywiście nie zdawał sobie sprawy, że jego wypowiedź przypomni, wstydliwe dla świata naukowego, tezy głoszone co najmniej od XIX w. Cała plejada uczonych starała się wówczas udowodnić wyższość umysłu męskiego nad kobiecym.
Mały mózg kobiety
Niemiecki badacz Julius Bayerthal twierdził w pracach opublikowanych na początku XX w., że od człowieka o obwodzie głowy poniżej 52 cm nie można oczekiwać żadnej znaczącej działalności intelektualnej, natomiast poniżej 50,5 cm – normalnego poziomu inteligencji. To doprowadziło go do konkluzji, że nie ma co pytać o obwód głowy genialnych kobiet, ponieważ takowe nie istnieją z racji małych rozmiarów żeńskich czaszek. Innymi słowy twierdził, że kobiety z natury swej posiadają bardzo ograniczone predyspozycje do osiągania sukcesów na polu nauki.
Podobną tezę, tyle że kilkadziesiąt lat wcześniej, sformułował wybitny francuski antropolog Paul Broca (jego nazwiskiem został nazwany obszar mózgu odgrywający kluczową rolę dla funkcji mowy).