6 lutego 1989 r. w Pałacu Namiestnikowskim, zwanym dziś Prezydenckim, przy wielkim okrągłym stole (by było – jak podkreślano – bez kantów) do politycznych rozmów zasiadło 55 osób reprezentujących ówczesną władzę i opozycję oraz trzech kościelnych obserwatorów. Stronie rządowo-koalicyjnej (jak ją wtedy nazywano) przewodził gen. Czesław Kiszczak, a solidarnościowo-opozycyjnej Lech Wałęsa.
Przy stole tym obrady toczyły się jedynie w dniu ich inauguracji i zakończenia. O wiele częściej (13-krotnie) spotykano się podczas poufnych obrad w willach MSW przy ul. Zawrat i w Magdalence, w wilanowskiej parafii, w Urzędzie Rady Ministrów i na zapleczu Pałacu Namiestnikowskiego. Tam ustalano składy delegacji i porządek obrad, a po ich rozpoczęciu uzgadniano najważniejsze decyzje. Ich szczegóły ucierano podczas spotkań roboczych zespołów i podzespołów, z udziałem ekspertów. W poufnych rozmowach uczestniczyły 44 osoby, z których część do końca pozostała w cieniu lub pracowała jedynie w zespołach roboczych.
Okrągły Stół (OS) zapoczątkował falę demokratycznych przemian w Polsce. Podjęte wtedy decyzje dla większości uczestników obrad związanych z systemem PRL oznaczały koniec ich politycznej, a niekiedy i zawodowej kariery, ale części dawnej nomenklatury pozwoliły na miękkie lądowanie. Dla przedstawicieli opozycji i ich doradców oznaczały koniec podziemnej działalności i początek karier w demokratycznej Polsce. Przy OS i w jego roboczych podzespołach zasiadali m.in. trzej późniejsi prezydenci (Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski i Lech Kaczyński), pięciu przyszłych premierów (Czesław Kiszczak – choć rządu nie sformował, Tadeusz Mazowiecki, Leszek Miller, Jan Olszewski i Jarosław Kaczyński), czterech wicepremierów (Jan Janowski, Grzegorz Kołodko, Aleksander Łuczak i Kazimierz Olesiak), sześciu marszałków i wicemarszałków Sejmu i Senatu (Mikołaj Kozakiewicz, Jacek Kurczewski, Zbigniew Romaszewski, Andrzej Stelmachowski, Józef Ślisz i Andrzej Wielowieyski), ponad 25 ministrów i drugie tyle wiceministrów, ok.