Przeobrażenia krajobrazu, powodowane ociepleniem naturalnym i cywilizacyjnym, mają wpływ na migracje ptaków. Niektóre gatunki przerywają wędrówki w nowo powstałych zimowiskach. Podczas gdy niezamarzające wody przemysłowe i komunalne zwabiły m.in. mewy, kaczki i gawrony (fot. 1), to śpiewająca drobnica, jak np. kwiczoł (fot. 2), skorzystała na działalności ogrodników, znajdując w miękkich owocach ozdobnych bazę wyżywienia. Człowiek nawet na terenach miejskich i uprzemysłowionych osaczony został przez chmary ptasie. Zaczął te ptaki dokarmiać oraz pomagać im na inne sposoby, świadomie lub nieświadomie.
Chlebojady.
Nic już teraz nie pomogą wołania przyrodników o zaprzestanie tej pomocy. Powstały nawet wyspecjalizowane grupy osobników żyjących głównie o chlebie i w niezamarzającej wodzie. Do chlebojadów możemy zaliczyć: bażanta, dzierlatkę, gawrona, gołębia miejskiego, grzywacza, różne kaczki, kawkę, kosa, kruka, krzyżówkę, kuropatwę, łabędzia, łyskę, mandarynkę, mazurka, sierpówkę (fot. 3), skowronka, sójkę, srokę, trznadla, wronę, wróbla i różne ziarnojady – czeczotkę, dzwońca, makolągwę, szczygła (fot. 4), śniegułę, ziębę itp.
Zawodowi ornitolodzy uważają chleb za produkt zbyt słony i nie w pełni wartościowy. Wadą jest jego krótka przydatność spożywcza, i to szczególnie zimą. Szybko wysycha lub namaka wodą, a wtedy kwaśnieje i zamarza. (Dlatego też nie powinno się go wykładać bez pewności szybkiego przybycia ptaków). Jednak ptaki przepadają za nim, żebrzą oń nawet latem i uczą jeść pisklęta, ale dietę uzupełniają swym właściwym pokarmem.
„Uchlebienie” ptaków nastąpiło w ciągu drugiej połowy XX w. W wiek ten wchodziliśmy w miastach właściwie z czterema gatunkami tu osiadłymi: mało liczebnymi – dzierlatką (fot.