Archiwum Polityki

Wniebowzięci

W sobotę 6 czerwca rozpoczynają się III World Air Games-Torino 2009, czyli Igrzyska Lotnicze w Turynie. Polskę reprezentuje 11-osobowa ekipa z realnymi szansami na kilka medali. W szybownictwie

Samolot sam lata. Zupełnie sam – bez silnika i paliwa – lata tylko szybowiec. Jest więc najdoskonalszym samolotem. – Naprawdę lata się tylko szybowcem. To piękno i emocje. Trudne do opisania i żeby to zrozumieć, trzeba spróbować – powiada Tomasz Kawa, guru polskich szybowników, ojciec Sebastiana, jednego z naszych najpoważniejszych kandydatów do złota na igrzyskach.

Latanie z mistrzem

Sebastian Kawa uczył się latania od ojca. W latach 2003–2008 wygrał wszystkie najważniejsze zawody. Zdobył m.in. pięć tytułów mistrza świata i dwa razy zwyciężył w Światowym Grand Prix w wyścigach szybowcowych. Na lotnisku przy Górskiej Szkole Szybowcowej Aeroklubu Polskiego na górze Żar w Międzybrodziu Żywieckim przygotowuje do igrzysk swój szybowiec Diana 2. To polska konstrukcja z bielskiej fabryki szybowców inż. Bogumiła Beresia. Najlepszy polski szybowiec i, jak twierdzą fachowcy, z doskonałymi osiągami. Kawa dłubie przy urządzeniach, jest skoncentrowany. Nie pogadasz.

Inaczej jest następnego dnia, kiedy do dwuosobowego Puchacza – trzeba przecież spróbować – zabiera pasażera. Pogoda dobra, trochę słońca, trochę chmur. Wiatr 5–6 metrów na sekundę. Roman Kata, szef wyszkolenia kierujący dzisiaj lotami, daje zezwolenie na start. Hol napięty. Ruszamy.

W górę wyciąga nas ponad 50-letni Jak 12M. Na wysokości 500 m Sebastian Kawa wyczepia hol. Teraz pilot jest zdany wyłącznie na siebie. Szuka kominów termicznych, które będą wznosiły Puchacza. Na tzw. żaglu, czyli prądzie wznoszącym, szybowiec kręci ósemki idąc w górę 2–3 metry na sekundę. Kilkanaście minut później Puchacz jest na wysokości 1500 m. Widok wspaniały. Cisza. Słychać tylko szum powietrza. Za chwilę lecimy tzw. szlakiem, pod chmurami, na zachód.

Polityka 23.2009 (2708) z dnia 06.06.2009; Ludzie i obyczaje; s. 90
Reklama