Rok 2009 to annus horribilis Silvio Berlusconiego. Od maja, w związku ze skandalami obyczajowymi, włoski premier jest przedmiotem kpin światowych mediów i ataków opozycji. Trzeciego października sąd zadał mu potężny cios finansowy – musi zapłacić konkurencji rekordowe 750 mln euro odszkodowania za korupcyjne przejęcie wydawnictwa Mondadori. Cztery dni później włoski trybunał konstytucyjny pozbawił go immunitetu. Już niebawem Berlusconi stanie przed sądem, i to w dwóch procesach. W jednym wyrok jest niemal przesądzony – współoskarżony David Mills już został skazany na 4,5 roku więzienia. Berlusconi stanie przed tym samym sądem i trudno się spodziewać, by sędziowie nagle zmienili zdanie. Jakby tego było mało, Parlament Europejski rozpoczął debatę nad tym, czy włoski premier zagraża wolności prasy w swoim kraju. Opozycji udało się wywlec włoskie spory na europejskie forum, co grozi premierowi kolejną kompromitacją.
Lekkie pchnięcie w plecy powinno strącić Berlusconiego w przepaść. Sam nie chce skoczyć: – Doprowadzę swoją misję do końca – mówi. Włoskie Stowarzyszenie Przedsiębiorców stwierdziło, że rząd powinien działać nadal, co znaczy, że potężne grupy nacisku, które we Włoszech zawsze pociągały za polityczne sznurki, nie życzą sobie przyspieszonych wyborów. Nie oznacza to jednak poparcia dla Berlusconiego, który jeszcze panuje nad swoją koalicją, ale już niebawem może się stać dla niej ciężarem nie do uniesienia. Scenariusz zamachu pałacowego, jeszcze w lecie nie do pomyślenia, staje się całkiem realny.
Berlusconi może paść ofiarą własnej zachłanności. Przed wyborami połknął Sojusz Narodowy jak przystawkę, łącząc tę partię z własną Forza Italia w Lud Wolności, a jej szefa Gianfranco Finiego mianował przewodniczącym Izby Deputowanych.