Królestwo zwierząt, typ strunowce, gromada ssaki, rząd naczelne, gatunek Homo sapiens. To nasz adres w świecie istot żywych. Z punktu widzenia klasyfikacji, której sami jesteśmy zresztą autorami, małpy, krowy, psy i mrówki to nasi bliżsi lub dalsi krewni. Czy jednak pomimo naukowej wiedzy o ewolucji czujemy się tak naprawdę częścią tej rodziny? Czyż nie mamy problemu z naszą zwierzęcą tożsamością? Zwierzę i człowiek wciąż chyba funkcjonują w potocznym myśleniu częściej jako przeciwieństwo, niż jako pojęcia należące do tej samej kategorii.
My im, one nam
Prześledziwszy historię ludzkości widzimy, jak wielką rolę odgrywają w niej inne gatunki. Jared Diamond, propagator idei ewolucjonizmu i autor takich bestsellerów jak „Trzeci szympans” czy „Strzelby, zarazki, maszyny”, promuje tezę, że cywilizacyjna kariera ludów zamieszkujących Eurazję wynika wprost z tego, iż akurat ten rejon zamieszkiwały gatunki roślin i zwierząt, które szczególnie dobrze nadawały się do udomowienia. Udomowienie z kolei dało podstawy rozwoju rolnictwa i hodowli, co pozwoliło człowiekowi wytwarzać nadwyżki żywności, a dzięki temu mogła pojawić się specjalizacja pracy. Ponadto rola zwierząt nie ograniczyła się wyłącznie do dostarczania ludziom pokarmu, ale dzięki wykorzystaniu siły zwierząt zaczęto podróżować i transportować szybciej i na dalsze odległości, niż pozwalałyby na to własne możliwości fizyczne. Zwierzęta także stały się pierwszymi silnikami maszyn konstruowanych przez człowieka.
Niestety, udomowienie zwierząt ma swoją cenę. Wiele wskazuje na to, że wirusy takich chorób jak ospa, grypa czy gruźlica, które przez wieki dziesiątkowały ludzką populację i wpływały na bieg historii, wyewoluowały z chorób obecnych u zwierząt hodowlanych.