RADOSŁAW KORZYCKI: – Po co partie jeszcze wieszają plakaty? Żyjemy w epoce mediów społecznościowych i memów, ludzie rzadko odwracają wzrok od komórki. Czy plakat w ogóle dociera do wyborcy?
ZOFIA SMEŁKA-LESZCZYŃSKA: – Bardziej niż wyborcom plakat potrzebny jest partiom. Na pewno nigdy nie będzie tak precyzyjnie docierać z przekazem jak memy publikowane na fanpage’ach partii albo te precyzyjnie celowane. Ostatnia kampania Rafała Trzaskowskiego miała przekazy osobno adresowane do każdej dzielnicy Warszawy. W swojej masie i nieuchronności plakat pokazuje jednak siłę partii. Nie da się go wyłączyć, nie można go ominąć, wywiera przymus wizualny. Dziś może się wydawać czymś przestarzałym i kompletnie wypranym ze szczegółowego przekazu. Jako jedyny daje jednak partii możliwość wizualnego „zalania” przestrzeni publicznej swoją obecnością. Dlatego plakat jest skierowany nie tylko do wyborców, ale i do przeciwników politycznych. To narzędzie walki o dominację. Plakat pokazuje rywalom „istniejemy, jesteśmy silni, mamy budżet i aktyw”. Dlatego tuż przed ciszą wyborczą aktywiści partyjni gorączkowo zaklejają materiały przeciwników własnymi.
Szybko się go z przestrzeni publicznej nie pozbędziemy?
Gdyby wierzyć politykom, plakaty wiszące dzisiaj byłyby jednymi z ostatnich, które zobaczymy. Politycy sporo mówią w wywiadach o tym, że plakat zaśmieca przestrzeń i że wolą skupić się na bardziej nowoczesnych formach komunikacji. Ale plakat wcale nie wychodzi z użycia – przeciwnie, wymyśla się jego kolejne wcielenia.
Wynalazkiem ostatnich lat jest naklejanie plakatów na płytę pilśniową i spinanie dwóch takich płyt wokół latarni. W efekcie powstają tzw. szaszłyki – słupy, na które od góry do dołu ponadziewane są wizerunki kandydatów.