Żywot miejskich drzew
W Warszawie szumi dziewięć milionów drzew. Ostatnio odżyły, bo w pandemii zrobiło się ciszej, a one źle znoszą zgiełk.
2 czerwca 2020
W Warszawie szumi dziewięć milionów drzew. Ostatnio odżyły, bo w pandemii zrobiło się ciszej, a one źle znoszą zgiełk.
Trzeciemu etapowi znoszenia antywirusowych rygorów towarzyszyła ulga, że wraca normalność. Poczucie społecznego zadowolenia jest na tyle ważne, że nie należy go psuć kontrolami przestrzegania obowiązujących jeszcze wymogów.
Pandemia na długo unieruchomiła klasyczną turystykę wypoczynkową. Lepiej się mają ci, którym bliżej do turystyki kwalifikowanej – już niemal bez przeszkód mogą wędrować, choć na razie tylko po kraju. Okazuje się, że i w leśnych czy górskich ostępach spotkać mogą też ciekawą architekturę.
Biebrza zmienia się szybko. Niedawny wielki pożar jest konsekwencją tej zmiany.
W oczekiwaniu na otwarcie obiektów treningowych zawodowi sportowcy ćwiczą w domach. Bez celu, bo widoków na jakiekolwiek zawody nie ma. Na ocenę strat wywołanych zerwaniem z rytmem, do którego przywykli, przyjdzie pora.
Szukanie sposobów na oswojenie grozy pandemii i na przymusową izolację zaowocowało odkurzeniem starej zabawy w tableaux vivants, zwanej swojsko żywymi obrazami.
Zostaliśmy w domu. Jedni z wyboru, inni – bo musieli. Oto kilkoro z nas podczas narodowej kwarantanny.
Gdy zobaczyłam zdjęcie lekarza w uszytej przeze mnie maseczce w czarno-czerwone romby, to się poryczałam z wrażenia. Pierwszy raz od początku epidemii poczułam, że nie jestem bezsilna, mówi Olga, szyjąca społecznie maseczki dla medyków.
Przestraszeni pacjenci. Medycy w kombinezonach i maskach. Lęk – bo przecież wirus jest tu na pewno. O tamtej stronie szpitala mówi się: zakaźna albo brudna. Nasz reporter w kombinezonie i goglach przeszedł na drugą stronę. Oto jego relacja.
Nagrodę Architektoniczną przyznajemy już po raz dziewiąty. Zachęcamy do obejrzenia piątki finałowych projektów i wytypowania Waszego faworyta w naszym dorocznym plebiscycie dla czytelników.
Zarażone przez koronawirusa branże toczą walkę o przetrwanie. Puls mają coraz słabszy, oddech nierówny, ale w oczach jeszcze sporo nadziei.
Na postojach przy A2 (Autostradzie Wolności) w kierunku zachodnim wszyscy mają ten sam temat rozmów – koniec wolności, granica Polski jest jak strefa wojenna.
Pierwsze były właściwie zabawne. W stylu: „Nigdzie nas nie całujcie. Po prostu wróćcie do nas na zakupy, jak już to się skończy”. Co ciekawe, już wtedy nikt nie podawał dat, tak jakby wszyscy czuli, że to nie skończy się szybko.
Na ulicach zrobiło się pusto. W sklepach nerwowo. Polska robiła zakupy, wsłuchiwała się w plotki i liczyła zakażonych koronawirusem.
Podobnej sytuacji jeszcze w Italii nie było. Tak trudnego wyzwania dla wszystkich, jakim stał się błyskawiczny atak koronawirusa. I tak zmiennych nastrojów – od strachu i paniki po uczucie buntu i złości. Nie było także równie powszechnej kwarantanny, która objęła już co czwartego mieszkańca Włoch – i sparaliżowała życie. Jak się odnaleźć we współczesnych czasach zarazy?
Na martwej planecie nic się nie da zdziałać, a skutki katastrofy klimatycznej są dla kobiet dotkliwe szczególnie. 8 marca przypomniała o tym głośno i kolorowo warszawska Manifa.
„Można śmiało powiedzieć, że otrzymaliśmy 2 tys. rozmaitych definicji kobiecości. Ale każda pozostaje w naszym odczuciu tak samo istotna, ożywcza, potrzebna” – mówią Anastazja Mikowa i Yann Arthus-Bertrand, twórcy dokumentu „Woman”, który jest owocem wywiadów przeprowadzonych z 2 tys. kobiet z 50 krajów świata.
Prohibicja wprowadzona 100 lat temu w USA przyniosła mierne rezultaty, lecz nieoczekiwanie przeorała obyczaje.
Tak się składa, że 17 lutego obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Kotów; więc zwróćmy oczy na te zdumiewające stworzenia. Zwłaszcza te dzikie.
Są starzy, ale żyją. Strażnicy dumni z siebie. Więźniowie ciągle w strachu, jakby Stalin nigdy nie umarł. Rosyjska pamięć o historii wciąż płata figle.