Bucza, Irpień, Borodzianka. Jak tu zacząć nowe życie?

Ciała i groby. Ulice zamienione w gruzowiska. Jak tu zacząć nowe życie? Za co się wziąć? Grzebać bliskich? Zbierać walające się rzeczy? Może szukać lekarstw? Ludzie stoją bezradni pośrodku pustkowia.

W miasteczku cisza. Tylko kawałki blachy zerwane przez pociski z dachów tłuką się na wietrze. Łup, łup, łup. Ludzie patrzą z lękiem. Nie przyzwyczaili się jeszcze do dźwięków i światła. Niełatwo po tygodniach w piwnicy. Opowiedzą wszystko szczegółowo. Opowieści w Buczy, Irpieniu, Borodziance zaczynają się podobnie:

– Żyliśmy zupełnie normalnie. Może i trochę nudno. Za to spokojnie, bo z dala od wielkiego miasta…

Zdarzyło się to 5 marca rankiem. W Buczy, na Wokzalnej, róg Jabłuńskiej (dawniej Kirowa). Wojna trwała już drugi tydzień. Irina Abramowa i jej mąż Oleh już się na nią napatrzyli. Ira: – A tego dnia najpierw wybuch. Coś wrzucili na dach, jakby granat. I strzelanina po oknach. No to mówię mężowi: Domu to już nie mamy. Mąż Iriny Oleh krzyczy: – Nie strzelajcie. Tu cywile. Na podwórko zaszli we czterech. Hełmy. Mundury piaskowe. Młodzi. Niewysocy. Ojciec Iry: – Jakbym takiego jeb…, toby nie wstał, ale nie mogłem. Mieli automaty.

Żadnych oznaczeń. Tylko brunatno-czarne gierogijewskie lenty (wstążki św. Jerzego) – symbol chwały rosyjskiej amii. Mówił, rozkazywał i zadawał pytania. Widać najważniejszy.

– Wychodźcie. Ręce do góry. Dlaczego się ukrywacie?

– Bo strasznie strzelają – mówi Ira.

– Nie widzicie, że my Ruscy? Przyszliśmy was wyzwalać. Kto tu jeszcze jest?

– Nikt, tylko ja, mąż i ojciec, ale stary.

– Oho! Dom wam się pali! Idźcie gasić.

Faktycznie dach się zajął. Oleh z teściem biegną gasić. Irę prowadzą do ogrodu na przesłuchanie.

– Gdzie naziści?

– Tu ich nie ma.

– Nie tu, to gdzie są? Konkretne adresy.

– Ja nie znam.

– A kto wybrał faszystowską władzę?