Jak sobie radzić w wielopokoleniowym miejscu pracy

Zbliża się dziwne referendum, w którym Polakom zostanie zadane pytanie o stosowny wiek emerytalny. Wynik? Przewidywalny: najprawdopodobniej okaże się, że nie ma społeczeństwa bardziej tęskniącego za emeryturą niż nasze. To jednak zawracanie kijem Wisły.

Coraz więcej osób w środowiskach m.in. naukowych, artystycznych, lekarskich po osiągnięciu 65., 70., ba, 80. roku życia uprawia dalej swoje profesje. Bo mogą i chcą. I wkrótce będzie to nieunikniona rzeczywistość społeczna również w dziesiątkach innych zawodów. Nie tylko z powodu trzeszczących w szwach systemów emerytalnych, ale również dlatego, że wyobrażenia o sielskim życiu bez pracy (wreszcie!) nie znajdują potwierdzenia w psychologicznej rzeczywistości. Okazuje się, że poczucie wolności nie jest w stanie zrównoważyć wrażenia zbędności i pustki, a standardowy pakiet „działka plus wnuki” nie jest spełnieniem dla współczesnych kobiet i mężczyzn.

Normą stanie się zatem wspólna praca ludzi, którzy mogliby być dla siebie dziećmi i rodzicami, a nawet wnukami i dziadkami. Ta wielopokoleniowość niesie ze sobą rozmaite obciążenia psychiczne; różnice w mentalności, wykształceniu, sposobie postrzegania świata już dziś odbijają się wyraziście w relacjach zawodowych. Co uwiera młodych, co drażni tych nieodwołalnie dojrzałych? Jak korzystać z doświadczenia starszych współpracowników, mądrze walcząc o szacunek z ich strony? Jak odchodzić z życia zawodowego stopniowo, bez poczucia klęski, dezercji, zaprzepaszczenia dorobku?

Rozmawiamy o tym wszystkim z Sylwią Petryną, która od 20 lat prowadzi firmę doradztwa biznesowego, pracującą nad międzyludzkimi i międzypokoleniowymi relacjami w miejscach pracy.

Direct Media/StockSnap.ioNasze miejsca pracy coraz częściej stają się wielopokoleniowe.