Mistrz walki manewrowej, jeden z najlepszych pilotów myśliwskich września 1939 r., ostatni dowódca słynnej 111. Eskadry Myśliwskiej im. Tadeusza Kościuszki, pilot dywizjonu 303, a jednak pozostaje mało znany.
Jego droga do lotnictwa nie była prosta i oczywista. Wojtek, jak nazywali go koledzy piloci, urodził się 30 kwietnia 1911 r. w Krzywcu w powiecie słonimskim. Pierworodny syn drobnoszlacheckiej rodziny Januszewiczów nie miał wielu możliwości zrobienia kariery w odrodzonej Polsce, pozostawało zostać oficerem, księdzem lub nauczycielem. Rodzina wybrała dla niego to ostatnie rozwiązanie. Po ukończeniu szkoły rozpoczął w 1930 r. karierę pedagoga, bardzo szybko przekonał się jednak, że to nie dla niego. Kiedy w 1931 r. upomniało się o niego wojsko, ochoczo postanowił zmienić profesję i zostać oficerem piechoty. Z czasów nauczycielskich pozostało mu zamiłowanie do gry na skrzypcach – podobno jeśli tylko była okazja, brał instrument i grał ku uciesze słuchaczy.
Wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, ale jeszcze przed jej ukończeniem, na fali olbrzymiej popularności lotnictwa, zgłosił się do służby w siłach powietrznych. Wkrótce po promocji na podporucznika piechoty we wrześniu 1934 r. został skierowany na kurs pilotażu w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie, który ukończył w lipcu 1935 r. Dostał przydział do 1. pułku lotniczego w Warszawie. Latał jako pilot samolotów rozpoznawczo-bombowych, ale jego ambicje sięgały dalej – chciał zostać pilotem myśliwskim w najbardziej prestiżowej jednostce – 111. Eskadrze Myśliwskiej im. Tadeusza Kościuszki. Udało się to dzięki nieustannemu doskonaleniu umiejętności pilotażowych. We wrześniu 1936 r. dostał przydział do 111. eskadry, w niespełna rok później mianowano go p.