W pamięci Polaków i Niemców, którzy wychowali się na telewizyjnych dobranockach, najtrwalej zapisały się dwie kreskówki. W PRL był to „Bolek i Lolek”, natomiast w obu państwach niemieckich ta sama bajka, choć w konkurencyjnych realizacjach, o Piaskowym Dziadku. Za pierwowzór tej postaci posłużył tytułowy Piaskun z opowiadania E.T.A. Hoffmanna oraz bohater noweli Hansa Christiana Andersena „Ole zmruż oczko”. Pochodzące z początku XIX w. baśnie odświeżyła w 1959 r. zachodnioberlińska telewizja SFB. Autorka programów dla dzieci Ilse Obrig zaproponowała, żeby co wieczór najmłodszym Niemcom przed zaśnięciem opowiadała baśń pacynka o imieniu Piaskowy Dziadek (Das Sandmännchen). Informacja ta zaalarmowała władze Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W trybie natychmiastowym wschodnioniemiecka wytwórnia filmowa DEFA rozpoczęła produkcję „Naszego Piaskowego Dziadka” (Unser Sandmännchen). Autorem koncepcji lalki oraz reżyserem serialu został Gerhard Behrendt. Dzięki wielkiej mobilizacji w DEFA wschodnioniemiecki Piaskowy Dziadek zadebiutował na ekranach telewizorów 22 listopada 1959 r., wyprzedzając o cały tydzień zachodnioniemieckiego konkurenta. Poza tym wyglądał młodziej, nosił nowocześniejsze ubrania i przyjeżdżał o godz. 19.00 do dzieci coraz to nowymi pojazdami. To dodatkowo podnosiło jego atrakcyjność. Jako że mieszkańcy NRD mogli na swych odbiornikach wychwytywać sygnały zachodnioniemieckich telewizji, popularność rodzimego „Naszego Piaskowego Dziadka” miała ogromne znaczenie dla wschodnioniemieckiego reżymu. Nawet jeśli serial o Piaskowym Dziadku zachodnioberlińskiej SFB pozostał jedynie jednym z wielu programów dziecięcych dostępnych mieszkańcom RFN. Zupełnie inaczej rzecz się miała ze stworzonymi wedle pomysłu Władysława Nehrebeckiego postaciami Bolka i Lolka. Nie musiały one konkurować z żadnym zachodnim odpowiednikiem. Mimo to kręcone od 1963 r. w Studiu Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej kreskówki o dwóch chłopcach uchodziły w oczach polskich widzów za nie gorsze od filmów animowanych z krajów kapitalistycznych. Zwłaszcza że Bolek i Lolek podróżowali w najodleglejsze zakątki świata, gdzie przeżywali mnóstwo przygód. O czym obywatele PRL mogli jedynie marzyć. Twórcy kreskówki unikali też nachalnej propagandy; raczej wychowywali: chłopcy pomagali osobom starszym, walczyli z każdym nadużyciem, a gdy zrobili coś niedobrego, na koniec odcinka to naprawiali. Tymczasem wschodnioniemiecki Piaskowy Dziadek zajmował się kształceniem w dzieciach „socjalistycznej osobowości”. Ciągle pouczał i moralizował. Gdy zaś składał wizyty dzieciom z innych krajów, to tylko w państwach demokracji ludowej lub Trzeciego Świata. Regularnie bywał w berlińskim Pałacu Republiki i odwiedzał wschodnioniemiecką armię. Promowanie tej postaci wspierało państwo, finansując wydawanie książek i komiksów z jego przygodami. Dlatego w PRL wschodnioniemiecka dobranocka nie zdobyła sobie sympatii widzów. Dzieci uznawały ją za nudną, a dorośli postrzegali jako element komunistycznej propagandy. Z Bolka i Lolka władze rzadko czyniły użytek propagandowy (acz w 1980 r. na zamówienie gierkowskiej ekipy powstała seria pod tytułem „Bolek i Lolek wśród górników”, gloryfikująca górnośląski etos pracy). Bohaterowie bajki cieszyli się a