Miały być prostym i tanim samochodem, na który stać będzie wszystkich. Początki każdego z nich wiązały się ze śmiałymi wizjami zmotoryzowanego narodu, ale Garbus, Trabi i Maluch sprawdziły się również w roli ikon modernizacji, a nawet symbolów narodowej identyfikacji.
Międzynarodowy sukces Volkswagena Typ 1 (szerzej znanego jako Beetle albo Garbus) wywindował go do pozycji jednego z najbardziej rozpoznawalnych aut na świecie. Stworzona w latach 30. XX w. konstrukcja spotkała się z entuzjastycznym poparciem nazistów, aby zaraz po II wojnie światowej stać się wizytówką RFN. Garbus przeszedł tym samym zadziwiającą metamorfozę: od auta wymarzonej przez ideologów III Rzeszy bezklasowej wspólnoty ludowej, po symbol indywidualizmu i konsumpcji, a zarazem powojennego niemieckiego cudu gospodarczego (Wirtschaftswunder). W połowie lat 50. auto rozpoczęło podbój rynków międzynarodowych. Mimo początkowych drwin szybko stało się najchętniej importowanym samochodem w USA. Za sprawą hipisowskiej kontrkultury Garbus, jedno z ulubionych aut dzieci kwiatów (obok Volkswagena Transportera typ 2 T1, w Polsce zwanego Ogórkiem, w Ameryce – Splittie, a Niemczech – Bulli), stał się częścią popkultury. Jego światowy sukces pozytywnie odbił się także na świadomości samych Niemców i pomógł ustanowić pozytywny obraz nowych, młodych Niemiec zachodnich.
Potrzeba prześcignięcia rządu w Bonn na każdym polu skłoniła władze NRD do skonstruowania własnego samochodu dla każdego. Taka była geneza Trabanta, którego pierwszy egzemplarz zjechał z linii montażowej 7 listopada 1957 r., dokładnie w 40. rocznicę bolszewickiej rewolucji październikowej. Choć państwowa propaganda sławiła go jako wynalazek od początku do końca wschodnioniemiecki, to enerdowscy konstruktorzy „odziedziczyli” wiele rozwiązań (m.