Kino Kraju Kwitnącej Wiśni

Japońska kinematografia, często estetycznie odrębna, potrafiła być inspiracją dla innych kultur.

AN Od lewej: „Kobieta z obławy”, reż. Ozu Yasujirō, 1933 r.; kino gangsterskie lat 30. „Dark Water”, reż. Nakata Hideo, 2002 r.; popularne w świecie współczesne japońskie horrory.

Nieme kino mówione. 15 lutego 1897 r. w Osace zaprezentowano japońskiej publiczności nowy wynalazek braci Lumière. Projekcji krótkich filmów towarzyszył komentarz narratora (benshi), który wyjaśniał zasady działania kinematografu oraz tłumaczył wydarzenia rozgrywające się na ekranie. Nieco później sprowadzono kamery z Wielkiej Brytanii, a młodzi operatorzy zaczęli kręcić scenki z udziałem tańczących gejsz lub aktorów teatru kabuki. W czerwcu 1899 r. widzowie po raz pierwszy zobaczyli rodzime produkcje, wśród których znajdował się zapewne najstarszy z zachowanych filmów fabularnych „Momijigari” („Opadające liście klonu”), nakręcony przez Shibatę Tsunekichiego z udziałem dwóch sławnych aktorów: Ichikawy Danjūrō IX i Onoe Kikugorō V.