Niezdobyty zimą K2. Wejście na K2 zimą jest w środowisku polskich wspinaczy traktowane ambicjonalnie. Sukces spiąłby klamrą wyczyny lodowych wojowników – Polaków, którzy jako pierwsi zdobyli zimą wszystkie pozostałe ośmiotysięczniki z wyjątkiem Makalu, Nanga Parbat i Gaszerbrumu II (zimowy podbój Sziszapangmy w 2005 r. to dzieło kooperacji włosko-polskiej: Simone Moro i Piotra Morawskiego). Do tej pory Polacy próbowali zdobyć K2 trzykrotnie. Najwyżej dotarli w 2003 r., osiągając 7700 m. Zawrócili, bo wiatr zniszczył im namioty. A przede wszystkim trzeba było ratować życie Marcina Kaczkana cierpiącego na obrzęk mózgu.
Trudność z zimową wyprawą na K2 sprowadza się nie tylko do tego, że jest to góra nieprzystępna, najeżona przeszkodami wymagającymi od himalaistów dużych umiejętności. Ostatni obóz można założyć nie wyżej niż na 7600–7700 m. Do szczytu zostaje kilometr wspinaczki w pionie, a czasu musi przecież wystarczyć na powrót. Dotychczasowe doświadczenia wskazują, że atak szczytowy trzeba przeprowadzać, nie zakładając lin poręczowych, montując tylko kilka śrub lodowych trzymających liny, po których można szybciej zjechać podczas odwrotu.
Osobnym problemem są panujące na K2 warunki atmosferyczne. Jest jednym z czterech ośmiotysięczników położonych w Karakorum. Najbardziej z nich wysunięty na północny zachód jest zimą narażony na regularne uderzenia huraganu. „Z powodu ocieplenia klimatu i anomalii pogodowych ten jet-stream zachowuje się zupełnie nieprzewidywalnie. Niezgodnie z prognozami. W takich warunkach trudno planować górską akcję” – ocenia Krzysztof Wielicki, drugi po Jerzym Kukuczce polski zdobywca Korony Himalajów, kierownik dwóch zimowych wypraw na K2.
Piotr Tomala, obecny szef projektu Polski Himalaizm Zimowy im.